Haneka we missen je reeds 1 jaar.
1 jaartje verder, de herdenking was hartverwarmend en ondanks dat we erin geslaagd zijn deze herdenking niet loodzwaar en niet te triestig te laten verlopen was het toch terug zwaar om te dragen.
De voorbereidingen verliepen ook niet zo vlot omdat je niet weet wat je moet doen.
Maak je er een rouwfeest van of probeer je er in wat leukere omstandigheden wat van te maken, uiteindelijk volg je je hart en denk je vooral aanons kleine muisje waarvan we zeker zijn dat zij het zo vrolijk mogelijk zou gewild hebben.
Naarmate de vermaledijde 22 februari korter kwam werd alles terug moeilijker en ook het lichaam wilde niet meer mee. Benen en rug deden enorm pijn en de dagen waren veel te lang, in de latere namiddag sleurden we ons verder door de dag. De dag van de herdenking voelde mijn rug alsof ik er elk moment zou door zakken maar de opkomst op het kerkhof gaf dan wel de moed om door te zetten. De mensen die er waren om ons te steunen deed ons veel plezier, jammer dat ik hen niet echt kon bedanken maar de emotie was te groot en ik slaagde er (terug) niet in om een woord uit te brengen. Ik weet dat ik op dergelijke momenten niet bepaald een goede gastheer ben maar weet dat ik geniet van het feit dat we samen zijn, maar de emotie blijft zo groot dat ik bij momenten liever in een klein holletje zou kruipen (niet makkelijk met mijn lichaam).
Het zerkje was ook juist op tijd geplaatst en de reacties waren zeer positief.
Op de website komen er zeker foto’s, ik probeer nog steeds om enkele mooie foto’s te maken in de zon maar de weermaker is een grote spelbreker.
Het concept van het monumentje is zo dat het uitzicht sterk veranderd sa
men met licht en weersomstandigheden, maar dat zie je dan wel op de foto’s en nog beter als je eens op het kerkhof langsgaat.
De herdenkingen georganiseerd door de school van Haneka (en Jirka) en de school waar Kristien les heeft hebben ook een diepe indruk nagelaten waarvoor we de initiatiefnemers zeker heel dankbaar zijn. De mooie vlinder aan de klas van Juf Annick (Haneka’s lievelingsjuf) heeft ons echt een goed gevoel.
Zoals reeds zo dikwijls geschreven de confrontatie is en blijft hard om te dragen maar het feit dat je weet dat er mensen zijn die dit begrijpen of toch proberen te begrijpen doet veel deugd. Want ook al is het drama reeds een jaar geleden gebeurd het blijft voor ons alsof het pas gebeurd is. Of beter het is nu nog moeilijker om te begrijpen, te verwerken want wat vorig jaar als een groot rotsblok op ons hoofd viel, beleefden we dit in een andere wereld, je was bewust van het drama, je was bezig met enkele belangrijke beslissingen ( in de mate dat er nog iets belangrijk is op dergelijke momenten) maar alles gebeurde zonder dat je bewust op deze aardbol aanwezig was. Nu ben ik meer bewust bezig met het gebeurde en beleef ik alles opnieuw maar iets bewuster. Neen, er zijn nog steeds punten die ergens in het onderbewuste blijven steken en waar er grote zwarte gaten zijn maar eveneens zijn er nu momenten waar de film zich terug afspeelt en waar je verrast word door je eigen herinneringen, bijvoorbeeld mensen die aanwezig waren op belangrijke momenten (het overlijden, de momenten erna, .) waarvan ik me eigenlijk niet bewust was dat ze er waren.
Het heeft wat geduurd voordat ik dit tekstje schreef maar de inspiratie was niet aanwezig, de herdenking, de verjaardag van de begrafenis, zoals gezegd het bewuster herbeleven etc. speelden zo hard in het hoofd dat het plaatsen van al deze gegevens me de rust niet gaven om me te concentreren en een tekstje te maken. De rugpijn en de vermoeidheid (terug niet slapen) verbeterden dit zeker niet en zelfs de massages en acupunctuur bleken deze periode zonder resultaat. De laatste week slaap ik terug wat beter en ook de rugpijn is verminderd, samen met de eerste spaarzame lentezon rapen we de moed samen om er dit jaar toch iets van te maken.
Vrienden en iedereen die dit leest nogmaals bedankt voor de steun tijdens deze moeilijke periode, ik weet ik kan er moeilijk over spreken de emotie blijft te groot maar weet we genieten en zijn dankbaar voor elk klein gebaar dat u naar ons stuurt.
1 jaartje verder, de herdenking was hartverwarmend en ondanks dat we erin geslaagd zijn deze herdenking niet loodzwaar en niet te triestig te laten verlopen was het toch terug zwaar om te dragen.
De voorbereidingen verliepen ook niet zo vlot omdat je niet weet wat je moet doen.
Maak je er een rouwfeest van of probeer je er in wat leukere omstandigheden wat van te maken, uiteindelijk volg je je hart en denk je vooral aanons kleine muisje waarvan we zeker zijn dat zij het zo vrolijk mogelijk zou gewild hebben.
Naarmate de vermaledijde 22 februari korter kwam werd alles terug moeilijker en ook het lichaam wilde niet meer mee. Benen en rug deden enorm pijn en de dagen waren veel te lang, in de latere namiddag sleurden we ons verder door de dag. De dag van de herdenking voelde mijn rug alsof ik er elk moment zou door zakken maar de opkomst op het kerkhof gaf dan wel de moed om door te zetten. De mensen die er waren om ons te steunen deed ons veel plezier, jammer dat ik hen niet echt kon bedanken maar de emotie was te groot en ik slaagde er (terug) niet in om een woord uit te brengen. Ik weet dat ik op dergelijke momenten niet bepaald een goede gastheer ben maar weet dat ik geniet van het feit dat we samen zijn, maar de emotie blijft zo groot dat ik bij momenten liever in een klein holletje zou kruipen (niet makkelijk met mijn lichaam).
Het zerkje was ook juist op tijd geplaatst en de reacties waren zeer positief.
Op de website komen er zeker foto’s, ik probeer nog steeds om enkele mooie foto’s te maken in de zon maar de weermaker is een grote spelbreker.
Het concept van het monumentje is zo dat het uitzicht sterk veranderd sa
men met licht en weersomstandigheden, maar dat zie je dan wel op de foto’s en nog beter als je eens op het kerkhof langsgaat.De herdenkingen georganiseerd door de school van Haneka (en Jirka) en de school waar Kristien les heeft hebben ook een diepe indruk nagelaten waarvoor we de initiatiefnemers zeker heel dankbaar zijn. De mooie vlinder aan de klas van Juf Annick (Haneka’s lievelingsjuf) heeft ons echt een goed gevoel.
Zoals reeds zo dikwijls geschreven de confrontatie is en blijft hard om te dragen maar het feit dat je weet dat er mensen zijn die dit begrijpen of toch proberen te begrijpen doet veel deugd. Want ook al is het drama reeds een jaar geleden gebeurd het blijft voor ons alsof het pas gebeurd is. Of beter het is nu nog moeilijker om te begrijpen, te verwerken want wat vorig jaar als een groot rotsblok op ons hoofd viel, beleefden we dit in een andere wereld, je was bewust van het drama, je was bezig met enkele belangrijke beslissingen ( in de mate dat er nog iets belangrijk is op dergelijke momenten) maar alles gebeurde zonder dat je bewust op deze aardbol aanwezig was. Nu ben ik meer bewust bezig met het gebeurde en beleef ik alles opnieuw maar iets bewuster. Neen, er zijn nog steeds punten die ergens in het onderbewuste blijven steken en waar er grote zwarte gaten zijn maar eveneens zijn er nu momenten waar de film zich terug afspeelt en waar je verrast word door je eigen herinneringen, bijvoorbeeld mensen die aanwezig waren op belangrijke momenten (het overlijden, de momenten erna, .) waarvan ik me eigenlijk niet bewust was dat ze er waren.
Het heeft wat geduurd voordat ik dit tekstje schreef maar de inspiratie was niet aanwezig, de herdenking, de verjaardag van de begrafenis, zoals gezegd het bewuster herbeleven etc. speelden zo hard in het hoofd dat het plaatsen van al deze gegevens me de rust niet gaven om me te concentreren en een tekstje te maken. De rugpijn en de vermoeidheid (terug niet slapen) verbeterden dit zeker niet en zelfs de massages en acupunctuur bleken deze periode zonder resultaat. De laatste week slaap ik terug wat beter en ook de rugpijn is verminderd, samen met de eerste spaarzame lentezon rapen we de moed samen om er dit jaar toch iets van te maken.
Vrienden en iedereen die dit leest nogmaals bedankt voor de steun tijdens deze moeilijke periode, ik weet ik kan er moeilijk over spreken de emotie blijft te groot maar weet we genieten en zijn dankbaar voor elk klein gebaar dat u naar ons stuurt.
