April 2009
De herdenking van onze kleine muis was voor ons weer eens zeer zwaar maar de opkomst van de mensen die samen met ons nog aan haar denken en ons zo nog een beetje willen steunen was een echt weldoenende ervaring.
De tekstjes die nonkel Marc en opa hadden gemaakt doen deugd omdat iemand anders eens verwoord waar jij steeds aan loopt te denken. Zelf had ik wat tekstjes geschreven om op deze dag aan haar grafje te lezen. Steeds ben ik blij dat ik er in slaag deze tekstjes te maken maar ik ondervind ook dat dit ten koste gaat van veel energie. Ik ben daarna echt moe, uitgeput.
De tekstjes staan op de website onder de rubriek 2 jaar of zou dit “al” twee jaar moeten zijn.
Jirka had het dit jaar ook zeer moeilijk op de herdenking. Want ook al houd ze zich kranig diep in haar blijft het verdriet aanwezig. Het is misschien goed dat ze op zulke momenten haar verdriet eens kan uiten want ook zij ondervindt dat velen denken waarom dit alles nu nog, het is al twee jaar geleden.
Op de herdenking was opa niet aanwezig want oma was op deze dag jarig en zoals reeds eerder geschreven oma vertoeft op palliatieve.
De toestand daar is nog steeds onduidelijk, de ene dag denk je dat ze sterk achteruit gaat en de volgende dagen zou je denken dat ze nog terug uit palliatieve zal terugkeren.
Het is misschien mooie dat je de kans krijgt om afscheid te nemen van iemand die je dierbaar is maar wanneer dit afscheid nemen op zich een lijdensweg wordt dan vraag je je toch af waarom staan wij weer aan de zijde waar de klappen vallen.
Kristien had palliatief verlof aangevraagd bij de dokter in een week waarin ze niet moest werken en de dokter had toen gezegd dat het tegen het einde van die week misschien niet meer nodig zou zijn, dat alles misschien al voorbij zou zijn. Twee maand later, het verlof is opgebruikt maar de situatie is niet gewijzigd. Nu is het dus voor Kristien nog wat drukker want gezin, job en ziekenbezoek combineren is niet de eenvoudigste taak.
Persoonlijk weet ik niet wat er van te denken. Het raakt me niet echt diep, de onverschilligheid die ik al vele malen in deze teksten vermeld heb is ook hier aanwezig.
Je leeft mee met de mensen om je maar zelf blijf je er buiten staan, iets in mij laat niet toe dat dit diep in mij doordringt of is het daarbinnen zo vol dat er niets bij kan.
Feit is wel dat in de weken na de herdenking het slapen terug een enorm probleem is geworden en dat er terug nachten waren van amper 2 uurtjes slaap.
Als ik deze tekst schrijf is het terug wat beter maar het slaapgebrek moet ergens terug ingehaald worden en dit lukt niet als je maar 4 à 5 uurtjes slaapt.
Voor het paasverlof trachten we er eens een paar dagen tussenuit te trekken om even te proberen aan andere zaken te denken, om op krachten te komen??
We gaan er proberen het beste van te maken maar het zal wel steeds met de gsm in aanslag zijn.
Groetjes en nogmaals bedankt voor de steun bij de herdenking.
Jan
