woensdag 31 december 2008
donderdag 18 december 2008
GEVOELENS VERVOLG december 2008-12-08
We zijn terug bijna 2 maand verder sinds ik de eerste tekst gevoelens schreef.
Ik wil nog maar eens herhalen dat ik dit schrijf in de eerste plaats voor mezelf om op deze manier mijn gevoelens van me af te schrijven. Door het te schrijven, het te lezen en te herlezen wil ik proberen om met deze gevoelens te leren omgaan. Ik zet deze teksten op de blog omdat ik weet dat ik over deze dingen moeilijk kan communiceren (ook al zegt de psychiater dat ik dat moet proberen) maar toch wil ik de mensen rondom mij laten weten hoe ik (we) me (ons) voel(en). Het is zeker niet de bedoeling om anderen schuld of compassie gevoelens te doen krijgen maar (indien mogelijk) spreek er ons over, (schrijf op de blog of het gastenboek) over Haneka, over wat je hier leest of over gelijk wat maar blijf proberen ons tussen de mensen te houden want de verleiding om ons af te zonderen is groot, maar we weten ook dat het de foute oplossing is.
Toen ik de vorige tekst schreef waren we oktober 08 en Allerzielen en Allerheiligen kwamen zeer snel nader en leken op ons af te komen als een monster dat we niet konden ontwijken en niet wisten wat er mee aan te vangen.
De wonden die misschien toch al een beetje geheeld waren zijn in deze dagen terug volledig opengetrokken. Het slapen ging totaal niet meer en het lege futloze gevoel was terug de gehele dag aanwezig. Ik ben in deze dagen vele malen naar het kerkhof geweest want we wilden dat muisje haar rustplaats er smetteloos bijlag. Als je daar bent wil je weg en als je thuis bent heb je het gevoel dat je beter terug gaat. De dagen erna ebt het gevoel van op het kerkhof te moeten zijn weg maar de onrust binnenin is weer zeer groot en dan komt Sint Maarten er terug aan en weer worden je gevoelens scherp beproeft deze dagen waren zo mooi voor haar, haar zus en ja ook voor ons. Je probeert er iets van te maken maar ook voor zus zie je dat het niet meer “dat” is zonder Haneka.
De plannen op basis van ons ontwerp van het grafzerkje krijgen ook steeds meer vorm en ook al blijkt het uitwerken van ons ontwerp een vrij dure aangelegenheid toch gaan we voor dit ontwerp, het is als hulde aan die kleine muis en dan moet het ook worden wat we willen.
Ook dit alles ….
De sombere weersomstandigheden doen de gemoedsrust ook niet bepaald veel goed maar toch moeten we zien dat we terug opladen want Kerst en Nieuwjaar komen op ons af als een losgeslagen sneltrein. Hij komt op je af, je kunt hem niet ontwijken maar de zin om kerst en Nieuwjaar te vieren is er niet en hoe moet je met al die wensen omspringen als je zo leeg bent vanbinnen.
Kerst was vroeger een gebeurtenis samen met mijn kindjes, twee dagen in de tuin verlichting aanbrengen, vorig jaar vlogen er 13 rudolf’s (rendieren) door de tuin maar nu heb ik geen zin om er te hangen, een kleine kerstboom is in huis geplaatst en Jirka en mama hebben hem versierd. Samen met Jirka heb ik dan wel de kerstversiering in haar speelhuis aangebracht.
Maar alles is zo inspiratieloos, de versiering is er maar kerstsfeer zal er waarschijnlijk niet bij zijn dit jaar.
Het slapen gaat wisselend maar fysiek voel ik me weer meer en meer afglijden. Iedere dag om +- 15U00 lijkt mijn rug het te begeven en is het zelfs moeilijk om rechtop te lopen.
Ik kan nog moeilijker mijn gevoelens uiten, je bent boos (of zelfs woedend ) om kleine dingen en in je geest kun je vrij snel relativeren maar je lichaam is “en colere” en kan niet terug, het vreet aan je lichaam en kost enorm veel energie terwijl je in je geest het voorval allang als voorbij beschouwd. Een gewoon voorval waarbij je normaal denkt “hoe is het mogelijk!” en je schud eens met je hoofd en het is voorbij maar nu blijft dat uren in mijn lichaam koken.
Hopelijk kan kine en accupunctuur me er weer wat bovenop helpen. Ik heb mijn verlofdagen zoveel mogelijk in deze moeilijke periode geplaatst zodat ik thuis kan zijn tijdens deze moeilijke donkere dagen. Hoe de dagen te vullen weet ik nog niet maar hopelijk zal de tijd raad brengen en vinden we toch iets om dit kerstverlof een beetje aangenaam door te komen.
Groetjes
Jan
We zijn terug bijna 2 maand verder sinds ik de eerste tekst gevoelens schreef.
Ik wil nog maar eens herhalen dat ik dit schrijf in de eerste plaats voor mezelf om op deze manier mijn gevoelens van me af te schrijven. Door het te schrijven, het te lezen en te herlezen wil ik proberen om met deze gevoelens te leren omgaan. Ik zet deze teksten op de blog omdat ik weet dat ik over deze dingen moeilijk kan communiceren (ook al zegt de psychiater dat ik dat moet proberen) maar toch wil ik de mensen rondom mij laten weten hoe ik (we) me (ons) voel(en). Het is zeker niet de bedoeling om anderen schuld of compassie gevoelens te doen krijgen maar (indien mogelijk) spreek er ons over, (schrijf op de blog of het gastenboek) over Haneka, over wat je hier leest of over gelijk wat maar blijf proberen ons tussen de mensen te houden want de verleiding om ons af te zonderen is groot, maar we weten ook dat het de foute oplossing is.
Toen ik de vorige tekst schreef waren we oktober 08 en Allerzielen en Allerheiligen kwamen zeer snel nader en leken op ons af te komen als een monster dat we niet konden ontwijken en niet wisten wat er mee aan te vangen.
De wonden die misschien toch al een beetje geheeld waren zijn in deze dagen terug volledig opengetrokken. Het slapen ging totaal niet meer en het lege futloze gevoel was terug de gehele dag aanwezig. Ik ben in deze dagen vele malen naar het kerkhof geweest want we wilden dat muisje haar rustplaats er smetteloos bijlag. Als je daar bent wil je weg en als je thuis bent heb je het gevoel dat je beter terug gaat. De dagen erna ebt het gevoel van op het kerkhof te moeten zijn weg maar de onrust binnenin is weer zeer groot en dan komt Sint Maarten er terug aan en weer worden je gevoelens scherp beproeft deze dagen waren zo mooi voor haar, haar zus en ja ook voor ons. Je probeert er iets van te maken maar ook voor zus zie je dat het niet meer “dat” is zonder Haneka.
De plannen op basis van ons ontwerp van het grafzerkje krijgen ook steeds meer vorm en ook al blijkt het uitwerken van ons ontwerp een vrij dure aangelegenheid toch gaan we voor dit ontwerp, het is als hulde aan die kleine muis en dan moet het ook worden wat we willen.
Ook dit alles ….
De sombere weersomstandigheden doen de gemoedsrust ook niet bepaald veel goed maar toch moeten we zien dat we terug opladen want Kerst en Nieuwjaar komen op ons af als een losgeslagen sneltrein. Hij komt op je af, je kunt hem niet ontwijken maar de zin om kerst en Nieuwjaar te vieren is er niet en hoe moet je met al die wensen omspringen als je zo leeg bent vanbinnen.
Kerst was vroeger een gebeurtenis samen met mijn kindjes, twee dagen in de tuin verlichting aanbrengen, vorig jaar vlogen er 13 rudolf’s (rendieren) door de tuin maar nu heb ik geen zin om er te hangen, een kleine kerstboom is in huis geplaatst en Jirka en mama hebben hem versierd. Samen met Jirka heb ik dan wel de kerstversiering in haar speelhuis aangebracht.
Maar alles is zo inspiratieloos, de versiering is er maar kerstsfeer zal er waarschijnlijk niet bij zijn dit jaar.
Het slapen gaat wisselend maar fysiek voel ik me weer meer en meer afglijden. Iedere dag om +- 15U00 lijkt mijn rug het te begeven en is het zelfs moeilijk om rechtop te lopen.
Ik kan nog moeilijker mijn gevoelens uiten, je bent boos (of zelfs woedend ) om kleine dingen en in je geest kun je vrij snel relativeren maar je lichaam is “en colere” en kan niet terug, het vreet aan je lichaam en kost enorm veel energie terwijl je in je geest het voorval allang als voorbij beschouwd. Een gewoon voorval waarbij je normaal denkt “hoe is het mogelijk!” en je schud eens met je hoofd en het is voorbij maar nu blijft dat uren in mijn lichaam koken.
Hopelijk kan kine en accupunctuur me er weer wat bovenop helpen. Ik heb mijn verlofdagen zoveel mogelijk in deze moeilijke periode geplaatst zodat ik thuis kan zijn tijdens deze moeilijke donkere dagen. Hoe de dagen te vullen weet ik nog niet maar hopelijk zal de tijd raad brengen en vinden we toch iets om dit kerstverlof een beetje aangenaam door te komen.
Groetjes
Jan
woensdag 19 november 2008
Naar aanleiding van mijn tekstje “Hoe gaat het ? “op de blog van 5 September krijg ik nu de reactie van mensen, die het natuurlijk zeer goed menen, dat ze het moeilijk hebben om mij (ons) aan te spreken want ze durven de openingszin “Hoe gaat het? “ niet goed gebruiken en hoe moet je dan beginnen???
We zijn er ons terdege van bewust dat deze opener zo klassiek is dat we ook niet weten hoe anders te beginnen. Mijn tekstje is niet bedoeld om deze vraag van me weg te kaatsen want het is en blijft een zeer essentiele vraag. Het probleem voor mij blijft wat ik moet antwoorden want binnenin gaat het gewoon niet, maar kan je hiermee een gesprek starten.
Voor velen is de gebeurtenis zo langzaam aan iets uit de geschiedenis aan het worden, een ramp waar wel nog aan teruggedacht word bij bepaalde gebeurtenissen en dan natuurlijk nog steeds bepaalde emoties opwerpt maar deze worden ook weer terug op hun plaats gezet en men doet gewoon verder en dat is normaal, zoals men zegt het leven gaat verder.
Voor ons is het iets dat nog steeds constant terugkeert vele keren per dag (en nacht) en wij kunnen het nog steeds niet plaatsen de open wonde word steeds terug opengetrokken.
Eens zal het beteren (volgens psychiaters etc.) en het kan enkel als we de confrontatie blijven aangaan. Enkel met steeds weer geconfronteerd te worden zullen we erdoor geraken hoe hard en moeilijk dat ook is. Dus lieve mensen blijf met ons spreken en vooral zwijg niet over Haneka. Het is voor ons hard en de tranen zullen steeds weerkeren en de antwoorden zullen misschien uitblijven omdat het verdriet ons overmand maar door steeds de confrontatie aan te gaan zullen we er leren mee leven en steeds stapje voor stapje terug keren naar iets dat op verderleven moet gelijken.
Jan en Kristien
We zijn er ons terdege van bewust dat deze opener zo klassiek is dat we ook niet weten hoe anders te beginnen. Mijn tekstje is niet bedoeld om deze vraag van me weg te kaatsen want het is en blijft een zeer essentiele vraag. Het probleem voor mij blijft wat ik moet antwoorden want binnenin gaat het gewoon niet, maar kan je hiermee een gesprek starten.
Voor velen is de gebeurtenis zo langzaam aan iets uit de geschiedenis aan het worden, een ramp waar wel nog aan teruggedacht word bij bepaalde gebeurtenissen en dan natuurlijk nog steeds bepaalde emoties opwerpt maar deze worden ook weer terug op hun plaats gezet en men doet gewoon verder en dat is normaal, zoals men zegt het leven gaat verder.
Voor ons is het iets dat nog steeds constant terugkeert vele keren per dag (en nacht) en wij kunnen het nog steeds niet plaatsen de open wonde word steeds terug opengetrokken.
Eens zal het beteren (volgens psychiaters etc.) en het kan enkel als we de confrontatie blijven aangaan. Enkel met steeds weer geconfronteerd te worden zullen we erdoor geraken hoe hard en moeilijk dat ook is. Dus lieve mensen blijf met ons spreken en vooral zwijg niet over Haneka. Het is voor ons hard en de tranen zullen steeds weerkeren en de antwoorden zullen misschien uitblijven omdat het verdriet ons overmand maar door steeds de confrontatie aan te gaan zullen we er leren mee leven en steeds stapje voor stapje terug keren naar iets dat op verderleven moet gelijken.
Jan en Kristien
woensdag 12 november 2008
Fw: Koen Wauters
Date: Wed, 12 Nov 2008 16:15:54 +0100
Subject: Koen Wauters
From: cindy.terriere@telenet.be
To: schild.pad.1971@hotmail.com
Beste Kristien,
Koen heeft jouw mail gelezen en naar de site gesurft en wil graag een persoonlijk bericht aan jullie nalaten in deze mail.
Hij heeft onderstaande woorden naar mij doorgestuurd met de vraag of ik ze jou kon forwarden.
Ik hoop dat jullie alle moed en sterkte vinden en krijgen om verder door het leven te gaan met jullie dochter in jullie hart en gedachten.
Vriendelijke groet,
Cindy
Management Koen Wauters & Clouseau
Dag Haneka,
ik heb je nooit gekend maar weet dat jouw leven véél te kort was.
Toch liet je op die paar jaren al zeer veel indruk na op vele mensen.
Ik zal aan je denken als ik straks mijn kinderen in bed leg en zing samen met hen een slaapliedje voor jou.
Dikke kus en slaap zacht
Koen van Clouseau
Explore the seven wonders of the world Learn more!
zaterdag 8 november 2008
zondag 2 november 2008
zaterdag 1 november 2008
GEVOELENS.
Wat gebeurt er met een mens als hij dergelijk drama doormaakt?
Deze tekst schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf, ik wil proberen om met deze tekst te schrijven, hem te lezen, te herlezen en te herwerken zelf een beetje een beeld te krijgen van wat er gebeurd is en dit een plaats te geven, er proberen mee te leven. Het is misschien ook interessant voor iemand die misschien ook dergelijk iets meemaakt, of meegemaakt heeft of gewoon voor de mensen die trachten te begrijpen wat we doormaken.
Wat ik hier neerschrijf is een beetje mijn geschiedenis, mijn ervaring zoals ik ze waargenomen, meegemaakt heb.
Februari 2008
Na de plotse ziekte van Haneka pompt de adrenaline door je lichaam en je ziet dat het zeer ernstig is maar denkt nooit dat het fataal zal eindigen.
Dan komt na 3 dagen het bericht dat enkel een mirakel haar kan redden dat ze hersendood is.
Op dergelijk moment realiseer je wel dat er geen weg terug is dat we haar verliezen en toch jaagt je lichaam je verder om dit afscheid voor Kristien , Jirka en ook jezelf een beetje dragelijk te maken. Op het moment dat het fatale gebeurd heb je steun van vrienden, juffen( deze zijn nu ook vrienden voor het leven) en familie . En als dan mijn meisje deze wereld heeft verlaten kan ook mijn groot lichaam het niet meer aan en klap ik in elkaar. Op dergelijk moment denk je aan vrouw en kind (Jirka) hoe moeten zij dit verwerken als ik grote beer papa met al zijn ervaring en dergelijk nu als een vodje in elkaar zakt in de gang van de kliniek.
En dan volgen de grote beslissingen, je moet beslissingen nemen die je net als het gebeurde later nooit meer kan veranderen. Kerkdienst ja of neen want sorry hoor voor de gelovigen maar op dat moment en nu nog, wat is een god die dergelijke dingen toelaat?.
Crematie of begraving. Kristein twijfelde, en ik... nog meer maar Jirka zei dat tijdens het spel Haneka ooit gezegd had dat ze liever een graf zou willen dan uitgestrooid te worden zoals pépé en deze onschuldige uitspraak tijdens het spel deed ons dan toch voor een kindergraf kiezen.
Ook al was voor mij zoals reeds eerder geschreven de kerk totaal onbelangrijk toch ondervond ik dat velen die rond ons stonden bij dit gebeuren wel steun vonden in de kerk en mede daardoor kwam er ook een kerkdienst. Deze werd in elkaar gestoken door een fantastische equipe vrienden (familie, juffen, etc) en is iets geworden waar we echt troost in hebben gevonden het was echt het leed delen.
(November 2008 : achter deze beslissingen sta ik nu nog steeds voor volle 100% en aan het kindergraf heb ik veel steun ook al blijf ik er nooit lang)
Al deze tijd en ook de periode van begrafenis en de volgende dagen overleef je op instinct en je maakt alles mee je bent bewust met deze zaken bezig en toch dringen ze niet diep in je door. Je ziet mensen, herkent hen en twee minuten later weet je niet meer of ze er waren, je denkt van wel maar bent niet overtuigd.
Haneka zou op 1 mei haar 1e communie doen en om deze dag te overbruggen deden we weer beroep op hulp uit de vriendenkring om toch een herdenking te organiseren en samen te komen om Haneka op deze dag te gedenken.
Het was een mooie dag, een mooie bedanking naar de vrienden maar wederom was ik fysiek aanwezig maar de geest was ver weg. En na dit alles viel ik ook fysiek in elkaar de rug begaf en ik kon niet meer verder.
Natuurlijk waren we op medisch vlak steun gaan zoeken maar ook voor dokters is dit geen alledaagse situatie en bij onze speurtocht naar Psychiatrische hulp bleek dat als je eerst een 6 tal maanden wacht (en dit overleeft ) een afspraak kan krijgen bij een psychiater.
Via een arbeidsgeneesheer zijn we dan toch binnen geraakt bij een psychiater.
Dokter en psychiater konden wel medicatie geven om alles wat te verdringen maar gaven onmiddellijk aan dat wat met medicatie nu verdrongen werd later terug zal keren nadat we afgekickt waren bij het stoppen van de medicatie. Daarom zijn we van deze medicatie afgebleven wat eerst als een goede beslissing werd bestempeld maar wat later niet steeds 100 % werd gesteund.
Mede daardoor en ook omdat Werner (echtgenoot van Kristien haar duopartner op school) vrij overtuigend was dat hij met zijn technieken kon helpen heb ik geprobeerd hulp te vinden in de acupunctuur. Rugproblemen verdwenen vrij snel maar het slaapprobleem, ik sliep ongeveer 1 uur per nacht, waren niet zo snel op te lossen.
Om niet in afzondering te raken heb ik vrij snel besloten om te proberen terug te gaan werken.
Met 1 uurtje slaap per nacht is dit niet zo eenvoudig maar bleek dat via ziekenkas een regeling kon getroffen worden waarbij ik beperkt kon werken en dan de rest op ziekenkas was aangewezen.
Dit werken was echter veel zwaarder dan verwacht. Fysiek zwaar want geen slaap maar ook psychisch klap je bij momenten totaal in elkaar.
Al deze tijd loop je rond als een zombie. Je ziet alles rond je gebeuren maar niets raakt je of dringt binnen, je doet je werk je weet dat het goed is maar je hebt geen voldoening, je lacht om een grap maar dat is meer om de vorm want binnenin raakt het je niet, je wordt er niet vrolijk van. Je bent angstig voor het verdere verloop van de ontwikkeling bij Kristien en Jirka want ook zij hebben het niet gemakkelijk. Ze houden zich sterk, hebben sterke en zwakke momenten maar ook de zwakke primeren en ook al zegt iedereen dat je er moet over spreken, je gevoelens uiten maar hoe moet je gevoelens uiten die je zelf niet begrijpt die je zelfs niet in je gedachten kan omschrijven.
In de beginfase (3-4 maand) bracht ik de nacht door in bed zonder te slapen maar ook met een volledig lege geest, je denkt aan niets, je licht als het ware te staren (ja zelfs met gesloten ogen) in een ijle ruimte je denkt niets je ziet niks er is niets, geen bewuste gedachten aan Haneka, geen beelden van haar, gewoon niets.
Na enkele maanden is de slaap dan toch wat verbeterd maar fysiek blijf ik een wrak. Samen met Jirka ga ik fietsen, lopen op de loopband maar dit alles heeft geen verbetering van de conditie, alsof je lichaam niet reageert op al wat je doet.
Waarschijnlijk door het meer slapen word ook je geest een beetje wakker en denk je nu soms
toch over wat ons overkomen is en telkens is het alsof ze 1000 kg op je schouders leggen.
Je gaat gewoon kapot, je durft niet of nauwelijks nog te denken want dergelijke last is niet te dragen. Na verloop van tijd leer je om zeer langzaam deze bedenkingen toe te laten en ze dan zeer voorzichtig voor jezelf te verwerken.
Zoals gezegd slapen ging beter, ik herinner me geen dromen maar als je wakker schiet is je geest zeer gejaagd, je bent niet tot rust.
Langzaam heb ik dan de werkuren op het werk opgevoerd want ondanks alles zouden we willen terugkeren naar een leven dat een beetje als normaal kan worden beschouwd.
De uren gaan langzaam en hoe later op de dag hoe moeilijker het word om je geest te stimuleren om verder te doen. Je bent fysiek moe en geestelijk kapot na een werkdag en komt dan ook gebroken thuis en doet dan niets meer dan in de zetel liggen en wat op die computer tokkelen.
De laatste twee maanden is het slapen weer slechter geworden wat ik fysiek sterk voel.
Geestelijk heb ik een verschrikkelijk wat ik een “je m’en fou” gevoel noem.
In het begin had ik het daarmee zeer moeilijk, je bent je bewust van het gevoel maar je kan er niets tegen beginnen. Je voelt je enorm verantwoordelijk voor vrouw en kind maar de rest van de wereld kan je werkelijk gestolen worden. Niets raakt je, niet negatief maar ook niet positief.
Je leeft in een wereld tussen de anderen niet met de anderen.
Nu 8 maanden na de catastrofe heb ik nog steeds dat gevoel, ik heb er wat leren mee omgaan en zeker zaken die gebeuren in de vriendenkring beginnen toch terug wat binnen te dringen.
Alles heeft zijn tijd nodig zegt men mij vaak en waarschijnlijk is het ook niet anders dus zullen we deze lijdensweg tot het einde moeten gaan. Hoe lang kan niemand ons zeggen maar termijnen van 3 tal jaar voor je terug wat normaal leeft worden vaak genoemd.
Één ding is echter zeker het leven van voor februari 2008 zal nooit terugkeren en dat was nu juist mijn leven.
Jan
Wat gebeurt er met een mens als hij dergelijk drama doormaakt?
Deze tekst schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf, ik wil proberen om met deze tekst te schrijven, hem te lezen, te herlezen en te herwerken zelf een beetje een beeld te krijgen van wat er gebeurd is en dit een plaats te geven, er proberen mee te leven. Het is misschien ook interessant voor iemand die misschien ook dergelijk iets meemaakt, of meegemaakt heeft of gewoon voor de mensen die trachten te begrijpen wat we doormaken.
Wat ik hier neerschrijf is een beetje mijn geschiedenis, mijn ervaring zoals ik ze waargenomen, meegemaakt heb.
Februari 2008
Na de plotse ziekte van Haneka pompt de adrenaline door je lichaam en je ziet dat het zeer ernstig is maar denkt nooit dat het fataal zal eindigen.
Dan komt na 3 dagen het bericht dat enkel een mirakel haar kan redden dat ze hersendood is.
Op dergelijk moment realiseer je wel dat er geen weg terug is dat we haar verliezen en toch jaagt je lichaam je verder om dit afscheid voor Kristien , Jirka en ook jezelf een beetje dragelijk te maken. Op het moment dat het fatale gebeurd heb je steun van vrienden, juffen( deze zijn nu ook vrienden voor het leven) en familie . En als dan mijn meisje deze wereld heeft verlaten kan ook mijn groot lichaam het niet meer aan en klap ik in elkaar. Op dergelijk moment denk je aan vrouw en kind (Jirka) hoe moeten zij dit verwerken als ik grote beer papa met al zijn ervaring en dergelijk nu als een vodje in elkaar zakt in de gang van de kliniek.
En dan volgen de grote beslissingen, je moet beslissingen nemen die je net als het gebeurde later nooit meer kan veranderen. Kerkdienst ja of neen want sorry hoor voor de gelovigen maar op dat moment en nu nog, wat is een god die dergelijke dingen toelaat?.
Crematie of begraving. Kristein twijfelde, en ik... nog meer maar Jirka zei dat tijdens het spel Haneka ooit gezegd had dat ze liever een graf zou willen dan uitgestrooid te worden zoals pépé en deze onschuldige uitspraak tijdens het spel deed ons dan toch voor een kindergraf kiezen.
Ook al was voor mij zoals reeds eerder geschreven de kerk totaal onbelangrijk toch ondervond ik dat velen die rond ons stonden bij dit gebeuren wel steun vonden in de kerk en mede daardoor kwam er ook een kerkdienst. Deze werd in elkaar gestoken door een fantastische equipe vrienden (familie, juffen, etc) en is iets geworden waar we echt troost in hebben gevonden het was echt het leed delen.
(November 2008 : achter deze beslissingen sta ik nu nog steeds voor volle 100% en aan het kindergraf heb ik veel steun ook al blijf ik er nooit lang)
Al deze tijd en ook de periode van begrafenis en de volgende dagen overleef je op instinct en je maakt alles mee je bent bewust met deze zaken bezig en toch dringen ze niet diep in je door. Je ziet mensen, herkent hen en twee minuten later weet je niet meer of ze er waren, je denkt van wel maar bent niet overtuigd.
Haneka zou op 1 mei haar 1e communie doen en om deze dag te overbruggen deden we weer beroep op hulp uit de vriendenkring om toch een herdenking te organiseren en samen te komen om Haneka op deze dag te gedenken.
Het was een mooie dag, een mooie bedanking naar de vrienden maar wederom was ik fysiek aanwezig maar de geest was ver weg. En na dit alles viel ik ook fysiek in elkaar de rug begaf en ik kon niet meer verder.
Natuurlijk waren we op medisch vlak steun gaan zoeken maar ook voor dokters is dit geen alledaagse situatie en bij onze speurtocht naar Psychiatrische hulp bleek dat als je eerst een 6 tal maanden wacht (en dit overleeft ) een afspraak kan krijgen bij een psychiater.
Via een arbeidsgeneesheer zijn we dan toch binnen geraakt bij een psychiater.
Dokter en psychiater konden wel medicatie geven om alles wat te verdringen maar gaven onmiddellijk aan dat wat met medicatie nu verdrongen werd later terug zal keren nadat we afgekickt waren bij het stoppen van de medicatie. Daarom zijn we van deze medicatie afgebleven wat eerst als een goede beslissing werd bestempeld maar wat later niet steeds 100 % werd gesteund.
Mede daardoor en ook omdat Werner (echtgenoot van Kristien haar duopartner op school) vrij overtuigend was dat hij met zijn technieken kon helpen heb ik geprobeerd hulp te vinden in de acupunctuur. Rugproblemen verdwenen vrij snel maar het slaapprobleem, ik sliep ongeveer 1 uur per nacht, waren niet zo snel op te lossen.
Om niet in afzondering te raken heb ik vrij snel besloten om te proberen terug te gaan werken.
Met 1 uurtje slaap per nacht is dit niet zo eenvoudig maar bleek dat via ziekenkas een regeling kon getroffen worden waarbij ik beperkt kon werken en dan de rest op ziekenkas was aangewezen.
Dit werken was echter veel zwaarder dan verwacht. Fysiek zwaar want geen slaap maar ook psychisch klap je bij momenten totaal in elkaar.
Al deze tijd loop je rond als een zombie. Je ziet alles rond je gebeuren maar niets raakt je of dringt binnen, je doet je werk je weet dat het goed is maar je hebt geen voldoening, je lacht om een grap maar dat is meer om de vorm want binnenin raakt het je niet, je wordt er niet vrolijk van. Je bent angstig voor het verdere verloop van de ontwikkeling bij Kristien en Jirka want ook zij hebben het niet gemakkelijk. Ze houden zich sterk, hebben sterke en zwakke momenten maar ook de zwakke primeren en ook al zegt iedereen dat je er moet over spreken, je gevoelens uiten maar hoe moet je gevoelens uiten die je zelf niet begrijpt die je zelfs niet in je gedachten kan omschrijven.
In de beginfase (3-4 maand) bracht ik de nacht door in bed zonder te slapen maar ook met een volledig lege geest, je denkt aan niets, je licht als het ware te staren (ja zelfs met gesloten ogen) in een ijle ruimte je denkt niets je ziet niks er is niets, geen bewuste gedachten aan Haneka, geen beelden van haar, gewoon niets.
Na enkele maanden is de slaap dan toch wat verbeterd maar fysiek blijf ik een wrak. Samen met Jirka ga ik fietsen, lopen op de loopband maar dit alles heeft geen verbetering van de conditie, alsof je lichaam niet reageert op al wat je doet.
Waarschijnlijk door het meer slapen word ook je geest een beetje wakker en denk je nu soms
toch over wat ons overkomen is en telkens is het alsof ze 1000 kg op je schouders leggen.
Je gaat gewoon kapot, je durft niet of nauwelijks nog te denken want dergelijke last is niet te dragen. Na verloop van tijd leer je om zeer langzaam deze bedenkingen toe te laten en ze dan zeer voorzichtig voor jezelf te verwerken.
Zoals gezegd slapen ging beter, ik herinner me geen dromen maar als je wakker schiet is je geest zeer gejaagd, je bent niet tot rust.
Langzaam heb ik dan de werkuren op het werk opgevoerd want ondanks alles zouden we willen terugkeren naar een leven dat een beetje als normaal kan worden beschouwd.
De uren gaan langzaam en hoe later op de dag hoe moeilijker het word om je geest te stimuleren om verder te doen. Je bent fysiek moe en geestelijk kapot na een werkdag en komt dan ook gebroken thuis en doet dan niets meer dan in de zetel liggen en wat op die computer tokkelen.
De laatste twee maanden is het slapen weer slechter geworden wat ik fysiek sterk voel.
Geestelijk heb ik een verschrikkelijk wat ik een “je m’en fou” gevoel noem.
In het begin had ik het daarmee zeer moeilijk, je bent je bewust van het gevoel maar je kan er niets tegen beginnen. Je voelt je enorm verantwoordelijk voor vrouw en kind maar de rest van de wereld kan je werkelijk gestolen worden. Niets raakt je, niet negatief maar ook niet positief.
Je leeft in een wereld tussen de anderen niet met de anderen.
Nu 8 maanden na de catastrofe heb ik nog steeds dat gevoel, ik heb er wat leren mee omgaan en zeker zaken die gebeuren in de vriendenkring beginnen toch terug wat binnen te dringen.
Alles heeft zijn tijd nodig zegt men mij vaak en waarschijnlijk is het ook niet anders dus zullen we deze lijdensweg tot het einde moeten gaan. Hoe lang kan niemand ons zeggen maar termijnen van 3 tal jaar voor je terug wat normaal leeft worden vaak genoemd.
Één ding is echter zeker het leven van voor februari 2008 zal nooit terugkeren en dat was nu juist mijn leven.
Jan
oktober 2008
ps: deze tekst zal in de toekomst denk ik (hoop ik) aangepast en aangevuld worden.
vrijdag 31 oktober 2008
Haneka
Jan , ik zou Kristien graag steunen en naar de mis meegaan maar lichamelijk zie ik het nog niet zitten .
Maar je mag haar wel zeggen dat ik de tijd van de mis aan haar zal denken en haar zo mijn steun wil geven om haar sterkte op te krikken want het zal wel weer niet simpel zijn zoals eigenlijk alle dagen niet simpel zijn . Integendeel zelfs nog moeilijker worden naarmate de tijd verder gaat. Met genegenheid zal mijn gedachte bij haar zijn , A-Marie
Maar je mag haar wel zeggen dat ik de tijd van de mis aan haar zal denken en haar zo mijn steun wil geven om haar sterkte op te krikken want het zal wel weer niet simpel zijn zoals eigenlijk alle dagen niet simpel zijn . Integendeel zelfs nog moeilijker worden naarmate de tijd verder gaat. Met genegenheid zal mijn gedachte bij haar zijn , A-Marie
zondag 26 oktober 2008
Allerzielen 2008
Kristien vraagt te melden dat er in de Sint Martinuskerk te Moorsel op Zondag 2 November (Allerzielen) om 10U30 een eucharistieviering is voor alle overledenen. Tijdens deze dienst wordt het herrineringskruisje van de overledene aan de familie overhandigd.
Kristien wil deze mis bijwonen en daarom zou ik (Jan) langs deze weg ook willen vragen aan hen die kunnen Kristien hierbij te steunen in wat natuurlijk weer geen gemakkelijke opdracht is voor haar.
Alvast bedankt.
Jan
Kristien wil deze mis bijwonen en daarom zou ik (Jan) langs deze weg ook willen vragen aan hen die kunnen Kristien hierbij te steunen in wat natuurlijk weer geen gemakkelijke opdracht is voor haar.
Alvast bedankt.
Jan
vrijdag 24 oktober 2008
maandag 20 oktober 2008
blog
Zoveel vragen en zoveel pijn,
Waarom zijn er zoveel dingen,
Die niet te begrijpen zijn.
Soms is er zo veel wat we voelen,
Maar zo weinig dat we kunnen zeggen.
Marc
donderdag 16 oktober 2008
· Tekstje voor mijn overleden nichtje
Als in een droom zou je bij mij zijn
Niets zou er mooier zijn dan jij in mijn gedachten was je al bij mij
Jij was nog heel ver weg
Als in een droom zag ik jou steeds staan
Wat wilde ik graag bij jou zijn
Ik kon je voelen jij was dicht bij mij
Dat het toen zo moest gaan
Mijn kleine vlinder in een blauwe lucht, ik zie jou
Jij fladdert vrolijk en ik laat een zucht, denk aan jou
Wij rusten samen op een bloem, voor een moment
En dan verdwijn je weer zoals je kwam, zo ongeremd
In jouw cocon had jij je eigen plek
De tijd verstreek als in een droom
En mijn gedachten waren heel gewoon jij was nog heel ver weg
De tijd heeft toen voor mij lang stil gestaan
Wat wilde ik graag bij jou zijn
Niets kon ik voelen, jij was weg van mij
Dat het toen zo moest gaan
Ik zie een vlinder als mijn mooiste droom
Dan staat de tijd weer even stil
Slechts naar jou kijken is wat ik dan wil
Ik ben dan heel ver weg
Mijn droom is even in de werkelijkheid
Ik wil dan altijd bij jou zijn
Mijn kleine vlinder blijft altijd van mij
Zo zal het altijd gaan
ik mis je mijn kleine prinses
- 16 oktober 2008 /Myriam
donderdag 2 oktober 2008
Jirka je zusje Haneka zal weer eens blij zijn met die mooie versjes die jij schrijft . Je bent een lief en dapper meisje , velen zouden je het niet kunnen nadoen maar jij bent zo medelievend en ziet je Haneka zo graag dat jij dit allemaal doet voor haar en zomaar zonder dat het je een inspanning is . Dit mag je wel eens een extra proficiat toegewenst worden . Groetjes Anne-Marie
woensdag 1 oktober 2008
gedichtje voor muis
Mooi gedichtje van Jirka voor ons muis
die woont nu ver weg in een ander huis.
Maar ze houdt ons allemaal in de gaten,
want zeker de meisjes kunnen dat niet laten!
Ze kijkt of haar zus haar best wel doet
en of papa en mama alles doen zoals het moet !
maar ze wandelt nog altijd met ons mee
zoals vroeger in Moorsel en aan zee.
Dus Jirka Pirka blijf maar met gedichtjes aan haar denken
dat zal zus zeker plezieren en vreugde schenken !
en Opa zal ook nog eens met woordjes zijn best doen
zo vergeten wij ze niet, ons muis, prinsesje en kleine kapoen!
maandag 29 september 2008
Haneka weet je nog
WEET JE NOG ???
De tijd dat we speelden.
In weer en in wind,
in de zon en regen.
In de bladerbonte herfst
en in de lente.
Je stelde een vraag.
En ik antwoorde.
Dan keek je me aan van "Is dat waar?"
Dit gedichtje werd geschreven door zusje Jirka tijdens de schoolopvang 29 September 2008
dinsdag 9 september 2008
In haar godsdienst boekje vond Jirka een tekst van een liedje uit het kinderen voor kinderen album nummer 19.
De tekst hebben we wat aangepast.
Haneka (waar ben je nu?)
Ik wou nog van alles aan je vragen.
Ik wou nog van alles van je weten.
Kon je nog maar één keer lopen klagen
over het eten.
Haneka waar ben je nou?
Weet je nog hoe wij soms ruzie hadden.
Omdat je nooit je kamer deed.
Was je nu hier, dan zou je het zeker
elke dag doen.
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, waar ben je nou ?
Ik kan d’r ook niet makkelijk over praten.
Het is natuurlijk ook geen leuk gesprek.
Dan denk ik hoe we gezellig zaten
gek te doen.
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, waar ben je nou ?
De één zegt : “meisje alles went”.
De ander dat je in de hemel bent.
Ik weet het niet in elk geval
weet ik dat ik je nooit vergeten zal.
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, ik hou van jou.
De tekst hebben we wat aangepast.
Haneka (waar ben je nu?)
Ik wou nog van alles aan je vragen.
Ik wou nog van alles van je weten.
Kon je nog maar één keer lopen klagen
over het eten.
Haneka waar ben je nou?
Weet je nog hoe wij soms ruzie hadden.
Omdat je nooit je kamer deed.
Was je nu hier, dan zou je het zeker
elke dag doen.
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, waar ben je nou ?
Ik kan d’r ook niet makkelijk over praten.
Het is natuurlijk ook geen leuk gesprek.
Dan denk ik hoe we gezellig zaten
gek te doen.
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, waar ben je nou ?
De één zegt : “meisje alles went”.
De ander dat je in de hemel bent.
Ik weet het niet in elk geval
weet ik dat ik je nooit vergeten zal.
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, waar ben je nou ?
Haneka, ik hou van jou.
vrijdag 5 september 2008
Hoe gaat het ????
De vraag “Hoe gaat het?” word ons veel gesteld en uit beleefdheid antwoord je dan “vrij goed” of “goed “. Want wat kun je anders zeggen??
Hoe we ons voelen is moeilijk te omschrijven en nu blijkt ook dat de medische wereld indien nodig je wel wat kan drogeren om de ergste problemen wat te onderdrukken maar steeds komt het erop neer dat het tijd nodig heeft om te slijten, te verwerken, maar niemand weet hoelang en eigenlijk niemand weet hoe.?
Ja er zijn nog mensen die dergelijk drama ondergaan hebben en ieder heeft het op zijn manier gedaan, vaak zijn ze er nog mee bezig, sommigen dachten er door te zijn maar het keerde weer, nog anderen slikken voor hun leven antidepressieve en enkelen zijn zelfs uit het leven gestapt.(neen wees niet bang daar denk ik niet aan maar ik denk nu wel anders over de mensen die het gedaan hebben)
Van de ene dag op de andere leef je een leven dat het uwe niet is, in een wereld die de uwe niet is, ja zelfs in een lichaam dat het uwe niet meer is.
Je krijgt ook steeds de raad er over te praten maar wat moet je zeggen over iets dat je voor jezelf zelfs niet kunt onder woorden brengen, je kan het zelfs niet in je gedachten onder woorden brengen. Ik kreeg ook de raad :”probeer het van je af te schrijven” maar wat moet je schrijven over iets dat je wel is overkomen maar toch niet begrijpt. Je botst steeds op die ene vraag waar je steeds op blokkeert en waar niemand een antwoord op kan geven en waar we nu al weten dat er ook nooit een antwoord zal zijn. De vraag “WAAROM?”.
Via het gastenboek op de website van ons “muisje” kregen we een tekst uit het boek “Schaduwkind” van P.F. Thomése uitgeverij contact…
ONTBREKENDE WOORD
Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind?
Deze tekst is eigenlijk zo simpel maar omschrijft vrij goed wat we denken, wat we ons afvragen. We zijn dan ook op zoek gegaan naar dit boek en het via de boekhandel besteld.
De schrijver heeft zijn kindje kort na de geboorte verloren het is dus terug een andere situatie als bij ons maar daarom niet minder dramatisch. De schrijver is er wel in geslaagd om in korte teksten uit te drukken wat hij voelt, wat hij zich afvraagt. In vele van die teksten vind ik ook mijn vragen, mijn gedachten terug. Ik zou zeker iedereen aanraden indien ze kunnen dit boekje eens te lezen.
Met dit boekje als leidraad heb ik enkele van zijn teksten soms een beetje aangepast naar onze situatie hier uitgetypt.
Verdwijnt de liefde als de persoon verdwijnt? Waar gaat de liefde heen als het dode lichaam begraven is? Ze vlucht in gelijkenissen. Het lichaam is van de aarde weggenomen, maar niet al wat er aan doet denken.
“haar ogen, haar neusje, haar kapoenen snuitje” de liefde voor haar doet ons zoeken naar een belichaming die we niet meer kunnen vinden.
Zoals familieleden een nieuwe telg ontleden op familietrekken, zo probeer ik haar vernietigde toekomst bij elkaar te puzzelen aan de hand van meisjesdingen die ik in het voorbijgaan opvang.
Steeds weer zie ik op straat gedaanten die zij had kunnen aannemen. Een kindje op een fiets, twee vriendinnetjes samen spelend in een tuin, een klein prinsesje, een jongedame met een boek op een terrasje,…………………. Dit had zij allemaal kunnen zijn.
Ons leven is dichtgeslagen als een boek waarin we hadden liggen lezen. Nu we het weer proberen op te pakken, kunnen we de bladzijde niet meer vinden waar we gebleven waren. We proberen op goed gevoel een stukje, maar nee, we herkennen niets, al bevonden we ons in een Russische roman waarin iedereen steeds andere namen heeft. De verwikkelingen zeggen ons niets, nee, we waren vast nog niet zover. Maar ook terugbladerend komen we niet op een punt waarop we kunnen zeggen: ja, dit komt me bekend voor.
Misschien hebben we het verkeerde boek opgepakt en moeten we er eerst achter zien te
komen wat we nu eigenlijk aan het lezen waren.
Of bekijken we nu ons boek met andere ogen en komt het hele verhaal ons niet meer geloofwaardig voor?
De contexten of veronderstelde samenhang tussen dingen verhinderen vaak dat je dingen zelf ziet. Je kent ze in een bepaald verband. Zoals je een gezicht op straat herkent en toch niet kan thuisbrengen zonder de context waar het thuishoort, het kantoor de toonbank, het loket,…
Zo ook het sterven. Verborgen en opgeborgen in geruststellende contexten ligt het gewoonlijk in vrede zacht te rusten. Je ziet het alleen waar het hoort te zien: op begraafplaatsen, in rouwadvertenties, in rijmen en gedichten.
Maar ineens treedt het uit het verborgene tevoorschijn.
Je begrijpt niet dat je het al die tijd niet hebt gezien. Ineens is de waarheid overal, bij de slager en de bakker, in het park, op het werk, op de straat, tot in de ogen van de mensen zie je het sterven gebeuren. Van rijmwoorden en begraafplaatsen blijkt het sterven zich niets aan te trekken, net zomin als van andere woorden of andere plaatsen. Als het erop aankomt, zegt dat allemaal niets. Geen vorm die zich leeg genoeg kan maken. Er worden tijdens het sterven geen grenzen getrokken, neen ze worden juist uitgewist. Geen verschillen meer,
maar on-verschil. Onverschilligheid. Alles wat ik geleerd heb, is op slag ongeldig geworden. Ervaring vervalt. Niets wat belangrijk was telt nog. Mijn gevoelens kunnen de koude niet aan. Mijn armen, mijn handen laten te veel gaten om tegen mijn borst te klemmen wat verloren gaat. Er zijn alleen nog woorden die proberen iets te zeggen.
Alle woorden moeten stuk voor stuk, lettergreep voor lettergreep opnieuw in het zwijgen worden gebracht.
Muisje, wat moet er van onze wereld worden nu jij er niet meer bent. Niets wordt nog op de zelfde manier wakker nu jij er niet meer bent.
Alle kamers, alle plaatsen die ik binnenga zijn veranderd, ze lijken sprekend op de vroegere maar ze zijn anders, doffer, stiller, grauwer. We zijn vreemden geworden in ons eigen lichaam.
De tijd heelt alle wonden wordt er gezegd. Maar dit moet eigenlijk zijn; de tijd herhaalt zich. Het is een herhalingsoefening. Je doet hetzelfde net zolang over tot je vergeten bent hoe het eerst was. Maar kun je dit vergeten??
Je hebt je uit de wereld teruggetrokken. Wat je hebt laten liggen is een toekomst die niemand meer toekomt, een onbemand leven dat er altijd zal zijn zonder ooit een spoor achter te laten. Spoorloos aanwezig. De wereld is gaan bestaan uit plekken waar jij niet bent, de tijd uit momenten zonder jou. Onze wereld is een binnenwereld geworden. Daar bewaren we wat buiten geen bestaansrecht meer heeft. Steeds meer van wat we zoeken, is alleen nog in onze gedachten te achterhalen, niet meer in de wereld rond ons heen.
Zoveel toekomst is tot het verleden gaan behoren, zoveel mogelijkheden zijn ongebruikt gebleven. Het gehele ongeleefde leven is van de toekomst in het verleden gekieperd .
Het is de lege stoel aan onze tafel, het kapstokje waar geen jasje meer hangt, de verjaardag die niet kan gevierd worden, De dierentuin waar er eentje ontbreekt om de dieren te bewonderen, Haar fietsje en bromfietsje waar ze nooit meer zal op rijden, de tuin waar ze nooit meer zal verderspelen, het clubhuis, de trampoline, de foto’s waar ze op ontbreekt. En wat met kerst en nieuwjaar.
Er is zoveel, en zoveel meer, (hoeveel weten we niet het missen is nog maar begonnen) en het zal allemaal heel haar ongeleefde leven lang in afwachting moeten blijven. Ze is er niet meer maar moeten al deze dingen ons dat steeds opnieuw vertellen???
Je zit op de stoel naast het bedje en kijkt naar je kind.
Ze leefde zo graag maar plots gaat ze dood.
Wie een grens ziet, ziet beide kanten van die grens. Het een en het ander. Maar hier is geen overgang. Geen moment waarop….
De seconden tuimelen weg in ravijnen, in no time gaapt er een gat van altijd en eeuwig. Hier op deze stoel naast het bedje is er ineens niets anders meer, niets anders meer dan niets.
Een voor één keren de dingen naar mij terug, maar ze worden niet meer zoals ze waren.
Het blijven replica’s, volmaakte namaak van iets wat zelf niet bestaat. Tot in de details is het nagebootst en niemand ziet het verschil maar ik zie het meteen. Want de afwezigheid die ik ervaar daar kom ik niet overheen. Die is er altijd waar ik ook ga. Waar ik kom valt vanzelf een gat. Niet gezellig nee. Heeft iemand een deur of raam laten openstaan? Nee hoor ik ben het maar.
Verder blijf ik de ander die ik altijd ben geweest. Die ik overal moet spelen, maak je maar geen zorgen. De man met mijn naam en leven. Iemand met een verhaal, een betekenis, proberend van niets toch nog iets te maken.
Jan.
Hoe we ons voelen is moeilijk te omschrijven en nu blijkt ook dat de medische wereld indien nodig je wel wat kan drogeren om de ergste problemen wat te onderdrukken maar steeds komt het erop neer dat het tijd nodig heeft om te slijten, te verwerken, maar niemand weet hoelang en eigenlijk niemand weet hoe.?
Ja er zijn nog mensen die dergelijk drama ondergaan hebben en ieder heeft het op zijn manier gedaan, vaak zijn ze er nog mee bezig, sommigen dachten er door te zijn maar het keerde weer, nog anderen slikken voor hun leven antidepressieve en enkelen zijn zelfs uit het leven gestapt.(neen wees niet bang daar denk ik niet aan maar ik denk nu wel anders over de mensen die het gedaan hebben)
Van de ene dag op de andere leef je een leven dat het uwe niet is, in een wereld die de uwe niet is, ja zelfs in een lichaam dat het uwe niet meer is.
Je krijgt ook steeds de raad er over te praten maar wat moet je zeggen over iets dat je voor jezelf zelfs niet kunt onder woorden brengen, je kan het zelfs niet in je gedachten onder woorden brengen. Ik kreeg ook de raad :”probeer het van je af te schrijven” maar wat moet je schrijven over iets dat je wel is overkomen maar toch niet begrijpt. Je botst steeds op die ene vraag waar je steeds op blokkeert en waar niemand een antwoord op kan geven en waar we nu al weten dat er ook nooit een antwoord zal zijn. De vraag “WAAROM?”.
Via het gastenboek op de website van ons “muisje” kregen we een tekst uit het boek “Schaduwkind” van P.F. Thomése uitgeverij contact…
ONTBREKENDE WOORD
Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind?
Deze tekst is eigenlijk zo simpel maar omschrijft vrij goed wat we denken, wat we ons afvragen. We zijn dan ook op zoek gegaan naar dit boek en het via de boekhandel besteld.
De schrijver heeft zijn kindje kort na de geboorte verloren het is dus terug een andere situatie als bij ons maar daarom niet minder dramatisch. De schrijver is er wel in geslaagd om in korte teksten uit te drukken wat hij voelt, wat hij zich afvraagt. In vele van die teksten vind ik ook mijn vragen, mijn gedachten terug. Ik zou zeker iedereen aanraden indien ze kunnen dit boekje eens te lezen.
Met dit boekje als leidraad heb ik enkele van zijn teksten soms een beetje aangepast naar onze situatie hier uitgetypt.
Verdwijnt de liefde als de persoon verdwijnt? Waar gaat de liefde heen als het dode lichaam begraven is? Ze vlucht in gelijkenissen. Het lichaam is van de aarde weggenomen, maar niet al wat er aan doet denken.
“haar ogen, haar neusje, haar kapoenen snuitje” de liefde voor haar doet ons zoeken naar een belichaming die we niet meer kunnen vinden.
Zoals familieleden een nieuwe telg ontleden op familietrekken, zo probeer ik haar vernietigde toekomst bij elkaar te puzzelen aan de hand van meisjesdingen die ik in het voorbijgaan opvang.
Steeds weer zie ik op straat gedaanten die zij had kunnen aannemen. Een kindje op een fiets, twee vriendinnetjes samen spelend in een tuin, een klein prinsesje, een jongedame met een boek op een terrasje,…………………. Dit had zij allemaal kunnen zijn.
Ons leven is dichtgeslagen als een boek waarin we hadden liggen lezen. Nu we het weer proberen op te pakken, kunnen we de bladzijde niet meer vinden waar we gebleven waren. We proberen op goed gevoel een stukje, maar nee, we herkennen niets, al bevonden we ons in een Russische roman waarin iedereen steeds andere namen heeft. De verwikkelingen zeggen ons niets, nee, we waren vast nog niet zover. Maar ook terugbladerend komen we niet op een punt waarop we kunnen zeggen: ja, dit komt me bekend voor.
Misschien hebben we het verkeerde boek opgepakt en moeten we er eerst achter zien te
komen wat we nu eigenlijk aan het lezen waren.
Of bekijken we nu ons boek met andere ogen en komt het hele verhaal ons niet meer geloofwaardig voor?
De contexten of veronderstelde samenhang tussen dingen verhinderen vaak dat je dingen zelf ziet. Je kent ze in een bepaald verband. Zoals je een gezicht op straat herkent en toch niet kan thuisbrengen zonder de context waar het thuishoort, het kantoor de toonbank, het loket,…
Zo ook het sterven. Verborgen en opgeborgen in geruststellende contexten ligt het gewoonlijk in vrede zacht te rusten. Je ziet het alleen waar het hoort te zien: op begraafplaatsen, in rouwadvertenties, in rijmen en gedichten.
Maar ineens treedt het uit het verborgene tevoorschijn.
Je begrijpt niet dat je het al die tijd niet hebt gezien. Ineens is de waarheid overal, bij de slager en de bakker, in het park, op het werk, op de straat, tot in de ogen van de mensen zie je het sterven gebeuren. Van rijmwoorden en begraafplaatsen blijkt het sterven zich niets aan te trekken, net zomin als van andere woorden of andere plaatsen. Als het erop aankomt, zegt dat allemaal niets. Geen vorm die zich leeg genoeg kan maken. Er worden tijdens het sterven geen grenzen getrokken, neen ze worden juist uitgewist. Geen verschillen meer,
maar on-verschil. Onverschilligheid. Alles wat ik geleerd heb, is op slag ongeldig geworden. Ervaring vervalt. Niets wat belangrijk was telt nog. Mijn gevoelens kunnen de koude niet aan. Mijn armen, mijn handen laten te veel gaten om tegen mijn borst te klemmen wat verloren gaat. Er zijn alleen nog woorden die proberen iets te zeggen.
Alle woorden moeten stuk voor stuk, lettergreep voor lettergreep opnieuw in het zwijgen worden gebracht.
Muisje, wat moet er van onze wereld worden nu jij er niet meer bent. Niets wordt nog op de zelfde manier wakker nu jij er niet meer bent.
Alle kamers, alle plaatsen die ik binnenga zijn veranderd, ze lijken sprekend op de vroegere maar ze zijn anders, doffer, stiller, grauwer. We zijn vreemden geworden in ons eigen lichaam.
De tijd heelt alle wonden wordt er gezegd. Maar dit moet eigenlijk zijn; de tijd herhaalt zich. Het is een herhalingsoefening. Je doet hetzelfde net zolang over tot je vergeten bent hoe het eerst was. Maar kun je dit vergeten??
Je hebt je uit de wereld teruggetrokken. Wat je hebt laten liggen is een toekomst die niemand meer toekomt, een onbemand leven dat er altijd zal zijn zonder ooit een spoor achter te laten. Spoorloos aanwezig. De wereld is gaan bestaan uit plekken waar jij niet bent, de tijd uit momenten zonder jou. Onze wereld is een binnenwereld geworden. Daar bewaren we wat buiten geen bestaansrecht meer heeft. Steeds meer van wat we zoeken, is alleen nog in onze gedachten te achterhalen, niet meer in de wereld rond ons heen.
Zoveel toekomst is tot het verleden gaan behoren, zoveel mogelijkheden zijn ongebruikt gebleven. Het gehele ongeleefde leven is van de toekomst in het verleden gekieperd .
Het is de lege stoel aan onze tafel, het kapstokje waar geen jasje meer hangt, de verjaardag die niet kan gevierd worden, De dierentuin waar er eentje ontbreekt om de dieren te bewonderen, Haar fietsje en bromfietsje waar ze nooit meer zal op rijden, de tuin waar ze nooit meer zal verderspelen, het clubhuis, de trampoline, de foto’s waar ze op ontbreekt. En wat met kerst en nieuwjaar.
Er is zoveel, en zoveel meer, (hoeveel weten we niet het missen is nog maar begonnen) en het zal allemaal heel haar ongeleefde leven lang in afwachting moeten blijven. Ze is er niet meer maar moeten al deze dingen ons dat steeds opnieuw vertellen???
Je zit op de stoel naast het bedje en kijkt naar je kind.
Ze leefde zo graag maar plots gaat ze dood.
Wie een grens ziet, ziet beide kanten van die grens. Het een en het ander. Maar hier is geen overgang. Geen moment waarop….
De seconden tuimelen weg in ravijnen, in no time gaapt er een gat van altijd en eeuwig. Hier op deze stoel naast het bedje is er ineens niets anders meer, niets anders meer dan niets.
Een voor één keren de dingen naar mij terug, maar ze worden niet meer zoals ze waren.
Het blijven replica’s, volmaakte namaak van iets wat zelf niet bestaat. Tot in de details is het nagebootst en niemand ziet het verschil maar ik zie het meteen. Want de afwezigheid die ik ervaar daar kom ik niet overheen. Die is er altijd waar ik ook ga. Waar ik kom valt vanzelf een gat. Niet gezellig nee. Heeft iemand een deur of raam laten openstaan? Nee hoor ik ben het maar.
Verder blijf ik de ander die ik altijd ben geweest. Die ik overal moet spelen, maak je maar geen zorgen. De man met mijn naam en leven. Iemand met een verhaal, een betekenis, proberend van niets toch nog iets te maken.
Jan.
Zelf een artikel bijvoegen.
Hoe kan je zelf op deze blog iets plaatsen ?
Stuur een mailtje naar jan295.hanekamuis@blogger.com en je tekst komt hier in.
Dank u wel…
Waarom ?
Waarom is de vraag die bij ons allen rondspookt.
Waarom wordt een meisje van bijna 7 van ons weggenomen ?
Waarom wordt een meisje van bijna 7 van ons weggenomen ?
zondag 24 februari 2008
Haneka onze kleine muis
op vrijdag 22/02/08 overleed mijn nichtje op 6 jarige leeftijd.
ze heeft gevochten tot haar laatste zucht.
Ik ga je missen kleine muis.
Alles is voorgoed gedaan
Als jij er klaar voor bent
'k Heb aan je zijde gestaan
Mijn God, ik heb je graag gekend
Ik blijf nu hier jij gaat naar daar
En daar is niet zover van hier
We spreken af, ik weet niet waar
En daar ontmoeten we elkaar
Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel
Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan
Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan
Slaap zacht, je hebt het verdiend
Je vocht tot aan je laatste zucht
En ga, ga nu m'n vriend
En droom voor eeuwig opgelucht
Net zoals vroeger kom je wel terecht
Ik weet je vindt een thuis heel gauw
En ik herhaal wat jij me ooit hebt gezegd
In m'n hart blijf ik je trouw
Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel
Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan
Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan
En ik weet ik zou dankbaar moeten zijn
Maar precies daarom doet het zo'n pijn
Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel
Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan
Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan
Slaapzacht mijn prinsesje
24/02/2008 Myriam
Abonneren op:
Posts (Atom)
