Juni 2011,
Jirka heeft haar communie en vormsel achter de rug. Zo trots als een pauw en warempel verkleed als een echt meisje.
Haar feestje hadden we zo goed mogelijk voorbereid, misschien een beetje overdreven maar ondertussen konden we ons in die voorbereiding een beetje wegsteken.
De misviering heb ik over mij heen laten gaan want ik heb het nog steeds zeer moeilijk met wat ze daar allemaal uitkramen. Het feestje is perfect verlopen (de harde wind moesten we er maar bijnemen) Ik denk dat Jirka en alle aanwezigen zich goed geamuseerd hebben en ook de jambee initiatie die er gespeeld is was een succes maar in al die drukte zag ik toch steeds weer die lege plek naast Jirka aan de tafel, eentje te weinig op de trampoline, eentje die er niet was om de snoeptaart leeg te roven, op de trommels te slaan, met Bob te spelen, …
Bij momenten was dat zeer zwaar en heb ik me terug een beetje moeten afzonderen zodat ik het feestje niet verpeste voor de anderen.
Jirka was zeer blij met haar feest, de kaartjes, de geschenkjes en de Wii waar ze nu al zo lang van droomde heeft ze kunnen kopen.
Mr. Bob was de hele dag actief en heeft daarna 2 dagen nodig gehad om te recupereren, hij blijft toch nog een puppy.
Foto’s van Jirka en Bob vind je op hun website.www.fourstroke.be klik op Bob.
Na het feest kregen de verhuisplannen van bompa grotere vormen en besloten we op huizenjacht te gaan in de buurt en tevens moesten we het huis in Ledeberg te koop aanbieden.
Het leek ons een betere investering voor de toekomst dat we (Kristien en ik) een huisje met tuin op een rustige locatie aankochten (bompa koopt het vruchtgebruik) dan dat we zouden huren.
Op het moment dat deze tekst op de blog verschijnt is zowel voor verkoop als aankoop de compromis getekend.
Ondertussen is ook het laatste schooljaar in het lager van Jirka afgelopen.
De klas had een leuk afscheidsfeestje georganiseerd en ook voor ons is dit nu reeds afscheid van de school. En dat doet je natuurlijk denken over wat geweest kon zijn.
Afscheid van de school, de leerkrachten, de ouders die zoveel voor ons hebben betekend, ook afscheid van de klasgenootjes van Haneka die we ‘s morgens en ’s avonds door de schoolpoort zagen stappen.Het is moeilijk om te omschrijven maar het doet me wel wat.
Hopelijk gaat alle contact niet verloren want wat we vaak moeten horen (bij verjaardagen, feesten, communies, etc.) is dat men bang is om ons pijn te doen om er over te spreken, men is bang dat de herinnering aan Haneka ons veel pijn zal doen. Wij zwijgen dan ook maar want we willen onze problemen niet aan een ander opdringen. Maar hier kan ik het wel schrijven beste vrienden al deze momenten doen pijn, (de tijd verlicht de pijn niet, we kunnen er enkel wat beter mee omgaan) er op die momenten over praten is niet steeds eenvoudig en doet welzeker pijn, is emotioneel zwaar en de tranen komen boven maar erover praten, verlucht het hart, het onderbewuste, juist dat onderbewuste maakt een mens zwaarmoedig. Wanneer er echter niet over gesproken word dan krijgen we echter het gevoel dat we alleen staan met ons verdriet, dat Haneka slecht een verre herinnering aan het worden is. Dus wees niet bang de naam “Haneka” te noemen het blijft iets dat we graag hebben, dan weten we dat we niet alleen zijn.
Het grote verlof begint en hopelijk kunnen we met ons gezinnetje de moed vinden om er af en toe eens uit te trekken. Steeds met die lege plaats waar we niet kunnen aan wennen maar er is geen oplossing voor en we moeten er het beste van maken voor zus en ook voor ons(?).
Dus een goed verlof aan allen.
Groeten
Jan
