Augustus 2015.
Hoog tijd om mijn blog eens aan te vullen.
De opkomst voor de herdenking van Haneka in februari deed ons veel
plezier, weten dat Haneka nog steeds leeft in de gedachten van zoveel mens en de
steunen die we krijgen bij het verlies van Haneka geeft ons steeds moed om
verder te gaan.
Jirka heeft ondertussen met veel succes haar 4e jaar TW
afgewerkt en alle gesprekken met de leraars waren bijzonder positief.
Kristien verandert van klas volgend schooljaar in de hoop wat minder
stress te vinden in een 2e kleuterklasje want de druk voorkomende
uit mijn problemen zijn natuurlijk al moeilijk genoeg om te verwerken.
Zoals in vorig bericht gemeld heb ik op 16 november een aortadissectie gehad.
In december was ik terug thuis maar ik had veel problemen voornamelijk met het
stappen, mijn benen voelden snel heel vermoeid aan.(na minder dan 100 meter
vlak.)
De dokters en professors leken me af te wachten of dit uit zichzelf zou
beteren en ook al was een operatie onafwendbaar ze wilden toch verder afwachten
hoe het uit zichzelf zou evolueren.
De toestand bleef echter onveranderd en na vele kleinere onderzoeken
(telkens 1 a 2 dagen UZ Gent) catarisatie, coronografie etc. met de nodige weken
tussen om dit in team te evalueren kwam dan toch tot het besluit om te
opereren.
Geen garantie dat het probleem in mijn benen hiermee zou opgelost zijn
maar men kan niet dieper inwerken op eender welk probleem met mijn benen zolang
de scheur in de aorta boog niet is verholpen. Na nog een reeks vooronderzoeken werd
op 08/05/2015 terug mijn borstbeen doorgezaagd zodat men mijn motor (hart) kon
verwijderen. De aortaboog werd vervangen en de andere slagaders die vertrekken
vanaf de aortaboog werden verplaatst.
De operatie heeft ongeveer 10 U geduurd en na nog een nachtje doorslapen
op intensieve heeft men mij dan ’s morgens laten ontwaken. De recuperatie na de
operatie verliep zeer goed en na een weekje in het UZ mocht ik terug naar huis
zodat ik thuis en dicht bij Haneka was voor haar verjaardag. Ik had de indruk
dat het met mijn benen beter was en hoopte dat na wat oefenen het met mijn
benen wel in order zou komen. Helaas met mijn benen was het niet in orde en als
ik probeerde om wat te oefenen kreeg ik zware hoofdpijn en duizelig en dit was
voor meerdere dagen dat ik mijn bed niet uit kon. Aanpassing van medicijnen verbeterde
dit maar tot nu is dit niet volledig verdwenen.
Dus eerst weer testen en onderzoeken als controle of de problemen
afkomstig zijn van het hart en/of de operatie of ten gevolge van de scheur in
de aorta. Hart – klep en aortaboog zijn in prima conditie nu en kunnen zeker
niet deze problemen veroorzaken. Bij een duplex onderzoek eind juli is er wel
gebleken dat de aorta een sterke vernauwing heeft daar waar de scheur gestopt
is en waar er eveneens wat aderverkalking aanwezig is.
Misschien een geluk dat dit de scheur stopte maar misschien zijn twee obstructies
nu weer teveel om goed te functioneren.
Omdat de operatie die ik heb gehad als nog zwaar word omschreven wil men
zeer zeker zijn van wat de oorzaak is van mijn probleem en natuurlijk ook hoe
men het kan oplossen.
Als de nodige dokter etc. uit verlof zijn zijn er weer de nodige testen
en onderzoeken en dan hopelijk een oplossing liefst met kleine operatie.
Ja, ik weet mijn probleem is niet van de kleinste en simpelste maar
voornamelijk die onzekerheid en dat oneindig wachten maakt het vaak mentaal
zwaar om te dragen. Dit is zo voor mij maar ook voor de gezinsleden. Na al die
jaren zouden we daar in getraind moeten zijn maar ik denk dat dat gewoon niet
kan dus kunnen we enkel het beste hopen voor de toekomst en er ons samen doorslaan.
Vele groeten
en tot volgend Blog
Jan
