Naar aanleiding van mijn tekstje “Hoe gaat het ? “op de blog van 5 September krijg ik nu de reactie van mensen, die het natuurlijk zeer goed menen, dat ze het moeilijk hebben om mij (ons) aan te spreken want ze durven de openingszin “Hoe gaat het? “ niet goed gebruiken en hoe moet je dan beginnen???
We zijn er ons terdege van bewust dat deze opener zo klassiek is dat we ook niet weten hoe anders te beginnen. Mijn tekstje is niet bedoeld om deze vraag van me weg te kaatsen want het is en blijft een zeer essentiele vraag. Het probleem voor mij blijft wat ik moet antwoorden want binnenin gaat het gewoon niet, maar kan je hiermee een gesprek starten.
Voor velen is de gebeurtenis zo langzaam aan iets uit de geschiedenis aan het worden, een ramp waar wel nog aan teruggedacht word bij bepaalde gebeurtenissen en dan natuurlijk nog steeds bepaalde emoties opwerpt maar deze worden ook weer terug op hun plaats gezet en men doet gewoon verder en dat is normaal, zoals men zegt het leven gaat verder.
Voor ons is het iets dat nog steeds constant terugkeert vele keren per dag (en nacht) en wij kunnen het nog steeds niet plaatsen de open wonde word steeds terug opengetrokken.
Eens zal het beteren (volgens psychiaters etc.) en het kan enkel als we de confrontatie blijven aangaan. Enkel met steeds weer geconfronteerd te worden zullen we erdoor geraken hoe hard en moeilijk dat ook is. Dus lieve mensen blijf met ons spreken en vooral zwijg niet over Haneka. Het is voor ons hard en de tranen zullen steeds weerkeren en de antwoorden zullen misschien uitblijven omdat het verdriet ons overmand maar door steeds de confrontatie aan te gaan zullen we er leren mee leven en steeds stapje voor stapje terug keren naar iets dat op verderleven moet gelijken.

Jan en Kristien