Gevoelens vervolg.

Terug een paar maandjes verder. De verjaardag van onze kleine meid was een zure pil.
We hebben deze dag samen in ons gezinnetje doorgebracht maar het was een zeer stille dag niemand sprak veel en Jirka had in deze periode bijzonder veel verdriet.
Ondanks dat ik er niet veel over sprak (of kon spreken) had het toch terug een enorme weerslag. Ik lag met mezelf terug in een knoop sliep weer niet en leefde terug in die wereld waar niets of niemand je kan raken. Na een veertiental dagen kwam ik het terug wat te boven en via wat pillen heb ik nu toch een manier gevonden om wat te slapen. Door het beter slapen voel ik me nu toch wat minder zombie maar waar ik vroeger in de namiddag als een wezenloos persoon voortbewoog voel ik nu pas hoe moe mijn lichaam is. Men zegt dat dit wel zal verdwijnen naarmate ik meer slaap maar dat ik wel nog wat in te halen heb.
22 Juni was de verjaardag van Jirka en hoewel Jirka zo haar best doet missen we allen op deze dagen toch die kleine meid. Jirka haar feestje met de vriendinnen was een groot succes en ik denk dat ze allen een mooie namiddag hadden maar ik zocht in die groep en tussen al dat kabaal toch naar de stem van onze kleine meid. Even hebben de vriendinnetjes stil gestaan bij het bloemenperkje en het kruisje voor Haneka in de tuin en dit deed ons wel groot plezier.
Zoals alle jaren nam ik een verlofdag op de laatste schooldag zodat ik de kindjes kon opvangen na een onvolledige schooldag. Deze dag was steeds chaos en avontuur om aan eten te geraken etc. En ook nu weer kan ik niet omschrijven hoe je steeds die kleine meid mist bij alles wat je doet.
Is het door het beter slapen of gewoon de evolutie maar nog meer dan vroeger voel ik me alleen op deze wereld. Het enige doel in dit leven is Jirka en voor de rest lijkt niemand nog enige invloed of interesse te hebben in mijn leventje.
Op twee Juli was kristien jarig en ondanks dat we steeds proberen er iets van te maken lopen deze dagen uit op een fiasco, je bent gewoon jezelf niet en ligt het aan mezelf of is er ook hetzelfde probleem bij anderen maar steeds loopt er iets mis zonder dat je eigenlijk iemand de schuld kan geven. Het is steeds goed bedoeld maar (Is het misschien door het dat steeds aanwezige innerlijke verdriet?) het komt verkeerd over. En telkens weer zak je terug in die put met al je zorgen en verdriet en telkens weer lijkt het alsof je alleen bent in deze voor mij momenteel onbegrijpelijke wereld. Je hoofd is leeg (of moet ik zeggen overvol) Je benen voelen alsof je zopas 10 km gelopen hebt en je hebt zin in niets.
Vanaf Augustus wil ik terug proberen om 4/5 te werken en al heb ik er eigenlijk geen zin in toch wil ik proberen om op deze manier terug een beetje meer naar een normaal leven gestuwd te worden. Men heeft me reeds zoveel gezegd “de tijd heelt alle wonden” maar niemand zegt welke en hoeveel tijd. Momenteel voelt het wel aan dat sommige wonden precies wat verbeteren maar tegelijkertijd worden er andere opengescheurd en ondanks dat er evolutie is voel ik o zo weinig beterschap.
Zoals in het begin op de blog geschreven zijn deze teksten voor mij een uitlaatklep om mijn gevoelens en gedachten naar buiten te brengen maar ook het schrijven hiervan is moeilijk want als ik de tekst hierboven nalees dan denk ik ook wat voor zielige tekst ben je nu aan het schrijven en heeft iemand hier boodschap aan. En ja reeds enkele malen heb ik dan zo een tekst in de prullenmand gesmeten. Deze zal ik nog maar eens op de blog zetten misschien heeft er toch iemand iets aan.

Groeten Jan