10 februari 2009
Langzaam komt de verjaardag van het overlijden van onze kleine muis dichterbij. Weinig mensen spreken er met ons over en misschien doet dit nog meer pijn dan het feit dat we alles terug beleven van a tot z.Ik weet ook dat voor velen deze rampperiode al lang achter de rug is en ieder leeft verder zijn leven maar voor ons is er nog steeds geen verder leven. Op deze vermaledijde 22 februari is Haneka haar leven beëindigd maar ook ons leven is toen gestopt en zeer langzaam nemen we draad weer een beetje op maar als deze datum nadert valt alles weer stil. Natuurlijk probeer ik zo veel mogelijk een normaal leven te lijden maar waar ik toch een klein beetje normaal sliep de laatste maanden (genoeg om te overleven, maar niet genoeg om het tekort van de laatste jaren te recupereren)gaat dit terug veel moeilijker. Emoties komen boven en dat onderbewuste dat me van de buitenwereld zo afsloot lijkt nu terug wat boven te komen en speelt me parten want ik weet niet hoe ik hier moet mee omgaan. Terug iets dat ik zelf moet uitzoeken en uitwerken zeker, met vallen en opstaan. Het lichaam is moe en valt letterlijk om van het moe zijn en in het hoofd kan de schakelaar niet omgezet worden naar rust ook al zou ik dat zelf zo graag willen. Ik denk dat het naderen van die 22 februari daar ook wel voor iets tussenzit. Intussen blijft de druk op mijn gezinnetje nog steeds in de rode zone. De toestand van Kristien haar moeder is moeilijk in te schatten en nadat de voorspellingen zeker niet positief waren (en zijn) blijken de dokters zich nu vooral te specialiseren in het spreken van zinnen zonder inhoud en draaien rond de pot. Op iedere vraag krijg je een antwoord dat zowel als zwart, wit of alle soorten grijs kan geïnterpreteerd worden. Wat we zien is dat de fysieke aftakeling verder gaat, vermageren en de darmwerking is vrijwel nihil, de dosis morphine neemt sterk toe. Gedurende de maand januari is ze wel vrij vaak uitzonderlijk scherp van geest geweest, afgewisseld met een soms moeilijk te verklaren gedrag maar ja wat zou je zelf doen als je weet dat je op een vrij snel komend einde ligt te wachten. Kristien gaat 6 op de 7 dagen naar de palliatieven om zo een steun te zijn voor haar moeder en niet te vergeten zeker ook voor haar vader. Er moet niet veel uitleg bij dat ook dit voor haar zeer zwaar is en dat dit niet eenvoudig is om te dragen. We weten dat elke dag de situatie kan draaien en dat alles voorbij kan zijn maar we voelen ook die 22 februari korterbij komen en om het geheel nog wat complexer te maken haar mama haar 65e verjaardag is op 21 februari. Dit alles brengt zoveel emoties en gevoelens naar boven dat een mens het echt moeilijk krijgt om dit in juiste banen te brengen. Dus is het verder op eieren lopen en proberen om elkaar te steunen in zaken waar we eigenlijk zelf niet weten wat te doen. Wat er nu gebeurd is erg, 65 is vroeg om te gaan maar als we doordenken wat is bijna 7 dan. Het is echter dat dit bovenop het niet verwerkte verlies van Haneka komt. De wonden die misschien een beetje aan het genezen waren worden nu terug opengescheurd en de gebeurtenissen van twee jaar terug, klinieken etc. zijn terug alledaagse dingen geworden. Zoals al zo dikwijls in deze blog geschreven, het komt op ons af, we kunnen niet vluchten en we kunnen er niets aan wijzigen. De klappen krijgen, ze zo goed mogelijk incasseren en dan proberen om ze te verwerken, het geheel een plaatsje geven. We hebben al vele boeken gelezen naar vele mensen geluisterd maar ik blijf erbij iedereen moet zelf zijn weg vinden om er mee om te gaan en ik denk dat die weg niet eenvoudig te vinden is. Blijven zoeken is dan wel de boodschap.

Groeten Jan