Mei 2010.
De uitstap naar de Ardennen was weer eens een uitstap met vele facetten.
Jirka amuseerde zich enorm en het blijven slapen in “Roby’s huizeken” is voor haar een zeer speciale belevenis. Het doet veel plezier te zien hoe ze geniet.
Voor mij blijft het steeds weer een onderneming met niet te voorziene gevoelens.
Ik vond het fantastisch dat we er eens konden uittrekken en in het bijzonder daar dit een initiatief van Kristien was. Maar overal waar we gingen was er toch weer dat gemis. Het is denk ik moeilijk te begrijpen maar steeds blijf je in de massa zoeken naar die lach, die stem, die guitige lach. Zeker in pretparken overheerst dat gevoel en het maakt je zo moe, zo lusteloos.
De rest van de maand verliep zijn normale gang, de toestand van Kristien haar moeder blijft moeilijk te volgen, volgens de verpleging is ze zeker niet stabiel maar terwijl ze de ene dag wartaal prevelt en je zou denken dat het terug sterk achteruit gaat dan blijkt ze de volgende dag weer veel beter bij de tijd.
Als project deze zomer ben ik aan de bouw van een watervalletje begonnen om dan van in de tuin naar het geluid van het water te kunnen luisteren en hierbij wat tot rust te komen.??
Ik weet ook niet hoe het komt maar bij het begin van deze werken had ik het zeer moeilijk want voor het eerst sinds die 2 jaar was als het ware Haneka bij mij om me te helpen.
Wat ik nog nooit had was dat ik haar in mijn gedachten zag of hoorde en nu was er vaak die guitige, plagende stem in mijn hoofd.
Volgens sommigen is dit een goede evolutie in de verwerking maar begin ik er met twee jaar vertraging aan. Het onderbewustzijn dat langzaam loslaat.
De laatste week van april was het fietsweek op de school van Jirka. Dit is een project dat niet voor de eerste keer op de school plaatsvond en een van de vorige keren was muisje er nog bij.
Iedere dag dat Jirka met 120% overgave met haar fiets naar school vertrok kwamen de foto’s gemaakt op school van muis met haar fietsje mij voor de geest.
Kristien vond zelfs de moed om woensdag te helpen bij de fietstocht, je zou bijna kunnen zeggen dat de rondjes rond het kerkhof waren. Het zal niet eenvoudig geweest zijn en zeker niet als Haneka haar klasje voorbijfietste. Anderzijds kun je stellen dat met deze rondjes Haneka niet ver van haar vriendjes was.
Verder blijven de gezondheidsproblemen aanwezig, niet goed slapen daaruitvolgend geen conditie, wat lusteloos, nerveus, bloeddruk met hoge pieken en een neus die blijft piepen.
Maar we doen verder, voor Jirka, voor Kristien en voor hen die ons blijven steunen.
Groetjes
Jan
