Mei 2010
Zoals je wel zult weten is het gene wat we al sinds december – januari verwachten dan toch uiteindelijk gebeurd. Ja, ik weet dit is wat onfatsoenlijk uitgedrukt maar de lijdensweg zowel voor mijn schoonmoeder als voor Bompa, Kristien en Jirka was zo stilaan buiten proporties aan het groeien. Ongeveer 5 maanden wachten op het onvermijdelijke, steeds verder wegzakken, dan een beetje terug opflakkeren om dan keihard en nog dieper terug te vallen. De laatste weken hebben Kristien en haar vader in een beurtrol geen minuut van haar zijde geweken opdat ze niet zou alleen zijn op “het“ moment.
Zelf beleefde ik dit op een vrij rare manier. Ik zorgde ervoor dat ik Kristien en haar vader de nodige steun gaf maar emotioneel bleef ik op een afstand. Ik kon me niet in de situatie inleven. Ik was aanwezig, zag het verdriet, zeker van vrouw en dochter, maar keek ernaar alsof ik er niet zo bijhoorde. Dit was zeker niet mijn bedoeling of mijn wil maar zoals al zovaak in deze berichtjes geschreven ik kan me niet openstellen. Zoals iemand me zei ook op zoek naar een verklaring voor dit rare, ja abnormale gevoel :” het vat is vol er kan niets meer bij.”
Ja, misschien moet ik het daar wel zoeken maar ondertussen heb je wel het gevoel dat je een beetje een onmens bent een gevoelloos wezen terwijl het juist die gevoelens zijn die me zo maken.
Op 21 mei is meme dus overleden. Kristien kreeg dan de taak om het hele begrafenis gedoe te regelen samen met haar vader of moet ik zeggen het begrafenis gedoe te regelen en alles voor haar vader te regelen. Ik heb me hierbij volledig ten dienste gesteld van beide en zoals al gezegd bleef ik emotieloos naar dit sterfgeval, al deze regelingen brachten veel terug van wat twee jaar geleden gebeurde en net als toen stortte ik in een zwart gat, geen beelden in mijn geest, geen stemmen, geen gevoelens, dat keerde ook nu allemaal terug. Je staart gewoon naar een donkere lege ruimte. Kristien heeft samen met haar collega’s er een mooie kerkdienst van gemaakt en Jirka deed het fantastisch bij het voorlezen van de teksten. Jirka was ook enorm bezorgd om haar opa en de steun die ze haar opa gaf was vertederend.
Eenmaal de druk van de begrafenis achter ons gelaten krijgen we hier wel degelijk af te rekenen met de terugslag. In mag gerust spreken voor ons beide maar geestelijk en fysiek zijn we totaal uitgeput.
Rugpijn, nek en schouders doen pijn en slapen is er terug niet meer bij.
Na een uurtje of ietsje meer ben je wakker en dan lig in de duisternis te staren, je piekert niet echt, neen er is enkel leegte.
Ja, iedereen verliest wel eens een familielid, Op 65 jaar is wel jong (wat is 6 dan) maar ook dat maken jammer genoeg vele mensen mee. Maar waarom overkomt ons dit in zo een snel tempo. Op zo een kleine 5 jaartjes verloor Jirka beide grootmoeders, 1 grootvader en haar zus. En toch moeten we verder, proberen hoop te vinden in een toekomst. Maar geloof me het is niet steeds gemakkelijk om verder te doen. Gelukkig hebben we elkaar en ook al spreken wij niet zo vaak over dit alles we weten dat we er voor elkaar zijn en we geloven dat we samen er wel eens zullen uitkomen.
De zomer komt eraan en hopelijk drijft de zon niet alleen de donkere wolken uit het luchtruim weg maar ook een beetje uit mijn gedachten.
Achter wolken, schient de zon
Ik wol dat ik dat geleuven kon
Groetjes
Jan
