Oktober 2010.

Begin september zijn we dan toch terug beginnen werken. Het voelt vreemd aan na zo een lange periode niets gedaan te hebben. De geest wil zeker terug naar een normaal leven maar lichamelijk was het in het begin zeer zwaar. We slapen steeds beter doen zoveel mogelijk wat aan de conditie, ook al beperkt dit zich momenteel tot wat spieren losrijden op de hometrainer (als deze niet begeeft tenminste) en wat met gewichten op de bank om vooral de borst open te zetten. Ondanks de nodige spierpijnen voel ik nu toch langzaam dat de bewegingen wat vlotter gaan dus zal ik maar doorzetten. Zoals zo vaak al gezegd wat in meer dan 2 jaar fout gelopen is kan niet op enkele weken / maanden terug in orde worden gemaakt. Om

mijn toestand en reactie op het cpap machine op te volgen en ook voor de ziekenkas was het nodig dat ik een tweede maal naar het slaaplabo ging. Wat ik daar meemaakt dacht ik dat in deze tijden niet meer kon. De kamer van het slaaplabo was ingericht in wat (denk ik met vrij grote zekerheid) oorspronkelijk een bezemhok was. Oorspronkelijk niet voorzien van enig sanitair of andere voorzieningen voor het verblijf van patiënten. Er waren wel wat aanpassingen gedaan door de klunsman van dienst. (neen er staat geen typefout)

Laat ons zo stellen dat de lavabo aan de muur ging maar of hij zal blijven hangen als hij vol water is ben ik niet zeker. In deze piepkleine kamer hadden ze dan een bed met al lang overschreden vervaldatum (waarschijnlijk afgedankt op de kinderafdeling) geplaatst.

Door de kamer lopen de buizen van de waterleiding (niet geisoleerd) dus alle gebeurtenissen i.v.m. waterverbruik kun je horen. Dus om kort te zijn met mijn voeten 30 cm buiten het bed en al dat lawaai (ik weet we zijn verwend op de stillen boerenbuiten) heb ik geen oog dicht gedaan.

Resultaat was dat er geen resultaat was en dus moet ik deze maand opnieuw naar het slaaplabo.

Maar zoals reeds geschreven ik slaap weer en het verbeterd nog steeds, er zal misschien nog wat aangepast moeten worden aan de druk maar ik denk dat we op de goede weg zijn.

Over de nonkel van Kristien ook goed nieuws. We hadden allen (bijna) geen hoop meer, ..maar nonkel Luce hemzelf gaf de moed niet op. En jawel hij heeft er zich doorgevochten en is zelfs terug naar huis mogen gaan. Weliswaar met maagsonde etc. Maar er is terug hoop dat hij nog een tijdje bij zijn familie kan zijn.

De operatie van haar papa is goed verlopen nu nog wat rustig aan na die liesbreuk en alles is ook daar terug bij het oude.

Jirka doet in school goed haar best. Ze moet zelfstandig leren studeren en we laten haar daar zeer vrij in en ze doet dit goed. Ze doet goed haar best om de Franse taal te leren ook al is het schrijven niet zo gemakkelijk.

Bob3 blijft groeien en is niet van Jirka los te koppelen.

De donkere winterdagen komen er aan en op het kerkhof zie je nu ook terug beweging.

Iedereen bereid zich voor op de show van Allerheiligen. Ik haat die dagen en zou ze liever afgeschaft zien maar ja we moeten er terug door. Dus ook wij gaan een dezer dagen het perkje wat opfrissen en klaarzetten voor deze dagen.

Ik ga proberen om terug wat teksten samen te stellen om op het grafje te plaatsen.

Langs deze weg, als iemand een mooie tekst heeft die past bij Haneka laat het me zeker weten. Het schrijven van deze teksten is bijzonder zwaar, achteraf ben ik bijzonder moe en leeg. Een bijna niet te omschrijven gevoel. Ik ween tranen met tuiten als ik stilletjes voor mijn klavier zit en de teksten samenstel, maar toch ben ik blij als ik erin geslaagd ben een tekst te maken waar ik kan achterstaan.

Groeten

Jan