Op maandag 6 februari overleed Juf Anne-Marie.
Anne-Marie was een juf van Haneka en Jirka en
was een enorme steun voor Jirka (en ook voor ons) in de jaren na het overlijden
van Haneka.
Als afscheid schreef ik haar dit briefje.
Juf Anne-Marie,
Ik leerde je een beetje kennen toen mijn
dochtertjes naar de kloosterschool begonnen te gaan. We hadden een interesse in
dezelfde hobby en ook al ben ik niet zo een babbelaar met u kwam ik al snel
eens tot een babbeltje, over koetjes en kalfjes maar voornamelijk over onze
moto’s. Toen wisten we al van deze vreselijke ziekte die je was overkomen. Door
de jaren en via de kindjes leerden we je kennen als een juf die bij de kindjes
een zeer hoge waardering genoot. Regelmatig was je afwezig omdat die vreselijke
ziekte steeds weer de kop op stak.
Haneka en Jirka ook door de
motorrijdersmicrobe gebeten vonden bij u een vurige fan.
Toen in februari 2008 voor ons het noodlot
toesloeg was je juist in verlof met familie om de batterijen terug op te laden
na een zoveelste kuur. Het verlies van Haneka raakte ook u zeer diep en er
waren zelfs schuldgevoelens omdat je niet in de buurt was als steun voor Haneka
en voor ons. Na dit voorval heb ik je leren kennen als een persoon die ondanks
die vreselijke ziekte waar je moest tegen vechten en waarvan je wist dat ze
eens zou winnen toch nooit de moed wou opgeven. De steun die je Jirka gaf
(samen met de andere juffen) in deze moeilijke jaren hebben we enorm geapprecieërd.
Jirka kan nu zelfs moeilijk geloven dat je er niet meer bent, je was voor haar
een steunpunt. Voor ons was je ook een steun, je berichtjes in het gastenboek,
je mailtjes waren steeds ontroerend, uit het hart, je wist met weinig woorden
zo veel te zeggen zo veel los te maken. De achtergrond dat deze woorden geschreven
werden door iemand die dergelijke last op haar schouders droeg maakten de
tekstjes nog bijzonderder. Vorig jaar met de herdenking was je er bij. Je liet
de chemo aanpassen opdat je op de herdenking zou kunnen zijn. Maar daarna zagen
we je niet veel meer verbeteren. Je sprak moeilijk maar nog steeds wou je je
niet gewonnen geven, je bleef vechten. Voor mij was je een grote steun een
voorbeeld, als jij met uw last op je schouders zo kon vechten om verder te doen
dan moest ik dat ook kunnen in de strijd met mijn verdriet, net zoals je steeds
zei dat Haneka naar me keek en me steunde in die strijdt hoop ik dat jij me ook
nu zult verder blijven steunen.
Als er hierna nog iets is waar we elkaar weer
ontmoeten dan weet ik dat je daar zorg zult dragen voor mijn kleine Haneka.
Vaarwel juf Anne-Marie .
Bedankt
Jan
