zaterdag 18 februari 2017
Herdenking 2017
Februari 2017
Met schaamte zie ik dat ik deze blog niet aangevuld heb
gedurende het laatste jaar.
Vaak gedacht eens iets te schrijven maar nooit echt de tijd
genomen.
Met de herdenking in aantocht moet ik dan toch aan de
computer gaan zitten en proberen om op papier uit te drukken wat er in mijn
hoofd steeds rondzweeft.
Te druk, geen tijd, zijn gemakkelijke excuses maar het zijn
dan ook maar excuses, gewoon een reden om mij, of beter mijn gevoelens weg te
steken.
In ons gezinnetje gaat het momenteel vrij goed. Jirka zit
ondertussen in haar 6e jaar secundair, is zeer druk met haar GIP (eindwerk)
maar vanuit de school enkel zeer positieve commentaren. ...
En dan stopt het schrijven weer want ik mijn gedachten komen
dan de vragen wat zou ik moeten schrijven over Haneka haar schoolresultaten? Zou
zij ook zou goed presteren??
De aanzet was er maar zou ze volgehouden hebben, zou ze
rebelser zijn, zou ze .....
................................................................
De mama doet ook steeds verder maar ook bij haar blijven er
toch steeds moeilijke periodes.
Haar school en de kleuters zijn een goede afleiding maar
toch blijven er periodes waar ze het zwaar heeft om alles opzij te schuiven.
Teveel mensen begrijpen niet dat dit geen litteken is dat weggaat neen, dit is
te diep in ons gebrand.
Het spreekwoord zicht dat we een zware last op onze
schouders hebben gekregen maar ik had nooit gedacht dat dit spreekwoord zo
letterlijk moest genomen worden. Want in de moeilijke periodes voelt dit ook
fysiek als een gewicht op je schouders met de bijhorende ellende, rugpijn,
schouders, vermoeidheid etc..
Voor mezelf was 2016 ook veel beter. De vele controles niet
meegerekend ben ik niet in de klinieken geweest dus dat valt best mee.
Fysiek ben ik er nog niet in geslaagd om echt terug de oude
ik te worden, maar we blijven proberen en dat we nooit meer echt jong zullen
worden dat is voor iedereen zo dus dat moeten we dan maar aanvaarden.
Het parttime werken heeft me een goede afleiding en de
cursisten zien groeien in hun vak doet me dan ook veel plezier.
Zondag 26 februari 2017 is er weer de herdenking, al voor de
negende keer.
Negen lange jaren met veel dagen die eindeloos bleven duren
omdat we in diepe zware gedachten waren. Gelukkig ook steeds meer mooie dagen
ook al blijft steeds die donkere gedachten in ons achterhoofd. Neen, een lach
is nog steeds niet een echte lach alsof je denkt als ik lach gaan ze dit ook
van mij afnemen.
De tekstjes voor de herdenking maken is ook iedere jaar weer
een zware opdracht maar als ik dan tegen de deadline het boekje toch klaar heb dan
ben ik toch blij dat ik dit aan mijn Haneka kan aanbieden als bewijs dat ze
nooit vergeten wordt.
Jan
Abonneren op:
Posts (Atom)
