Naar aanleiding van mijn tekstje “Hoe gaat het ? “op de blog van 5 September krijg ik nu de reactie van mensen, die het natuurlijk zeer goed menen, dat ze het moeilijk hebben om mij (ons) aan te spreken want ze durven de openingszin “Hoe gaat het? “ niet goed gebruiken en hoe moet je dan beginnen???
We zijn er ons terdege van bewust dat deze opener zo klassiek is dat we ook niet weten hoe anders te beginnen. Mijn tekstje is niet bedoeld om deze vraag van me weg te kaatsen want het is en blijft een zeer essentiele vraag. Het probleem voor mij blijft wat ik moet antwoorden want binnenin gaat het gewoon niet, maar kan je hiermee een gesprek starten.
Voor velen is de gebeurtenis zo langzaam aan iets uit de geschiedenis aan het worden, een ramp waar wel nog aan teruggedacht word bij bepaalde gebeurtenissen en dan natuurlijk nog steeds bepaalde emoties opwerpt maar deze worden ook weer terug op hun plaats gezet en men doet gewoon verder en dat is normaal, zoals men zegt het leven gaat verder.
Voor ons is het iets dat nog steeds constant terugkeert vele keren per dag (en nacht) en wij kunnen het nog steeds niet plaatsen de open wonde word steeds terug opengetrokken.
Eens zal het beteren (volgens psychiaters etc.) en het kan enkel als we de confrontatie blijven aangaan. Enkel met steeds weer geconfronteerd te worden zullen we erdoor geraken hoe hard en moeilijk dat ook is. Dus lieve mensen blijf met ons spreken en vooral zwijg niet over Haneka. Het is voor ons hard en de tranen zullen steeds weerkeren en de antwoorden zullen misschien uitblijven omdat het verdriet ons overmand maar door steeds de confrontatie aan te gaan zullen we er leren mee leven en steeds stapje voor stapje terug keren naar iets dat op verderleven moet gelijken.
Jan en Kristien
woensdag 19 november 2008
woensdag 12 november 2008
Fw: Koen Wauters
Date: Wed, 12 Nov 2008 16:15:54 +0100
Subject: Koen Wauters
From: cindy.terriere@telenet.be
To: schild.pad.1971@hotmail.com
Beste Kristien,
Koen heeft jouw mail gelezen en naar de site gesurft en wil graag een persoonlijk bericht aan jullie nalaten in deze mail.
Hij heeft onderstaande woorden naar mij doorgestuurd met de vraag of ik ze jou kon forwarden.
Ik hoop dat jullie alle moed en sterkte vinden en krijgen om verder door het leven te gaan met jullie dochter in jullie hart en gedachten.
Vriendelijke groet,
Cindy
Management Koen Wauters & Clouseau
Dag Haneka,
ik heb je nooit gekend maar weet dat jouw leven véél te kort was.
Toch liet je op die paar jaren al zeer veel indruk na op vele mensen.
Ik zal aan je denken als ik straks mijn kinderen in bed leg en zing samen met hen een slaapliedje voor jou.
Dikke kus en slaap zacht
Koen van Clouseau
Explore the seven wonders of the world Learn more!
zaterdag 8 november 2008
zondag 2 november 2008
zaterdag 1 november 2008
GEVOELENS.
Wat gebeurt er met een mens als hij dergelijk drama doormaakt?
Deze tekst schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf, ik wil proberen om met deze tekst te schrijven, hem te lezen, te herlezen en te herwerken zelf een beetje een beeld te krijgen van wat er gebeurd is en dit een plaats te geven, er proberen mee te leven. Het is misschien ook interessant voor iemand die misschien ook dergelijk iets meemaakt, of meegemaakt heeft of gewoon voor de mensen die trachten te begrijpen wat we doormaken.
Wat ik hier neerschrijf is een beetje mijn geschiedenis, mijn ervaring zoals ik ze waargenomen, meegemaakt heb.
Februari 2008
Na de plotse ziekte van Haneka pompt de adrenaline door je lichaam en je ziet dat het zeer ernstig is maar denkt nooit dat het fataal zal eindigen.
Dan komt na 3 dagen het bericht dat enkel een mirakel haar kan redden dat ze hersendood is.
Op dergelijk moment realiseer je wel dat er geen weg terug is dat we haar verliezen en toch jaagt je lichaam je verder om dit afscheid voor Kristien , Jirka en ook jezelf een beetje dragelijk te maken. Op het moment dat het fatale gebeurd heb je steun van vrienden, juffen( deze zijn nu ook vrienden voor het leven) en familie . En als dan mijn meisje deze wereld heeft verlaten kan ook mijn groot lichaam het niet meer aan en klap ik in elkaar. Op dergelijk moment denk je aan vrouw en kind (Jirka) hoe moeten zij dit verwerken als ik grote beer papa met al zijn ervaring en dergelijk nu als een vodje in elkaar zakt in de gang van de kliniek.
En dan volgen de grote beslissingen, je moet beslissingen nemen die je net als het gebeurde later nooit meer kan veranderen. Kerkdienst ja of neen want sorry hoor voor de gelovigen maar op dat moment en nu nog, wat is een god die dergelijke dingen toelaat?.
Crematie of begraving. Kristein twijfelde, en ik... nog meer maar Jirka zei dat tijdens het spel Haneka ooit gezegd had dat ze liever een graf zou willen dan uitgestrooid te worden zoals pépé en deze onschuldige uitspraak tijdens het spel deed ons dan toch voor een kindergraf kiezen.
Ook al was voor mij zoals reeds eerder geschreven de kerk totaal onbelangrijk toch ondervond ik dat velen die rond ons stonden bij dit gebeuren wel steun vonden in de kerk en mede daardoor kwam er ook een kerkdienst. Deze werd in elkaar gestoken door een fantastische equipe vrienden (familie, juffen, etc) en is iets geworden waar we echt troost in hebben gevonden het was echt het leed delen.
(November 2008 : achter deze beslissingen sta ik nu nog steeds voor volle 100% en aan het kindergraf heb ik veel steun ook al blijf ik er nooit lang)
Al deze tijd en ook de periode van begrafenis en de volgende dagen overleef je op instinct en je maakt alles mee je bent bewust met deze zaken bezig en toch dringen ze niet diep in je door. Je ziet mensen, herkent hen en twee minuten later weet je niet meer of ze er waren, je denkt van wel maar bent niet overtuigd.
Haneka zou op 1 mei haar 1e communie doen en om deze dag te overbruggen deden we weer beroep op hulp uit de vriendenkring om toch een herdenking te organiseren en samen te komen om Haneka op deze dag te gedenken.
Het was een mooie dag, een mooie bedanking naar de vrienden maar wederom was ik fysiek aanwezig maar de geest was ver weg. En na dit alles viel ik ook fysiek in elkaar de rug begaf en ik kon niet meer verder.
Natuurlijk waren we op medisch vlak steun gaan zoeken maar ook voor dokters is dit geen alledaagse situatie en bij onze speurtocht naar Psychiatrische hulp bleek dat als je eerst een 6 tal maanden wacht (en dit overleeft ) een afspraak kan krijgen bij een psychiater.
Via een arbeidsgeneesheer zijn we dan toch binnen geraakt bij een psychiater.
Dokter en psychiater konden wel medicatie geven om alles wat te verdringen maar gaven onmiddellijk aan dat wat met medicatie nu verdrongen werd later terug zal keren nadat we afgekickt waren bij het stoppen van de medicatie. Daarom zijn we van deze medicatie afgebleven wat eerst als een goede beslissing werd bestempeld maar wat later niet steeds 100 % werd gesteund.
Mede daardoor en ook omdat Werner (echtgenoot van Kristien haar duopartner op school) vrij overtuigend was dat hij met zijn technieken kon helpen heb ik geprobeerd hulp te vinden in de acupunctuur. Rugproblemen verdwenen vrij snel maar het slaapprobleem, ik sliep ongeveer 1 uur per nacht, waren niet zo snel op te lossen.
Om niet in afzondering te raken heb ik vrij snel besloten om te proberen terug te gaan werken.
Met 1 uurtje slaap per nacht is dit niet zo eenvoudig maar bleek dat via ziekenkas een regeling kon getroffen worden waarbij ik beperkt kon werken en dan de rest op ziekenkas was aangewezen.
Dit werken was echter veel zwaarder dan verwacht. Fysiek zwaar want geen slaap maar ook psychisch klap je bij momenten totaal in elkaar.
Al deze tijd loop je rond als een zombie. Je ziet alles rond je gebeuren maar niets raakt je of dringt binnen, je doet je werk je weet dat het goed is maar je hebt geen voldoening, je lacht om een grap maar dat is meer om de vorm want binnenin raakt het je niet, je wordt er niet vrolijk van. Je bent angstig voor het verdere verloop van de ontwikkeling bij Kristien en Jirka want ook zij hebben het niet gemakkelijk. Ze houden zich sterk, hebben sterke en zwakke momenten maar ook de zwakke primeren en ook al zegt iedereen dat je er moet over spreken, je gevoelens uiten maar hoe moet je gevoelens uiten die je zelf niet begrijpt die je zelfs niet in je gedachten kan omschrijven.
In de beginfase (3-4 maand) bracht ik de nacht door in bed zonder te slapen maar ook met een volledig lege geest, je denkt aan niets, je licht als het ware te staren (ja zelfs met gesloten ogen) in een ijle ruimte je denkt niets je ziet niks er is niets, geen bewuste gedachten aan Haneka, geen beelden van haar, gewoon niets.
Na enkele maanden is de slaap dan toch wat verbeterd maar fysiek blijf ik een wrak. Samen met Jirka ga ik fietsen, lopen op de loopband maar dit alles heeft geen verbetering van de conditie, alsof je lichaam niet reageert op al wat je doet.
Waarschijnlijk door het meer slapen word ook je geest een beetje wakker en denk je nu soms
toch over wat ons overkomen is en telkens is het alsof ze 1000 kg op je schouders leggen.
Je gaat gewoon kapot, je durft niet of nauwelijks nog te denken want dergelijke last is niet te dragen. Na verloop van tijd leer je om zeer langzaam deze bedenkingen toe te laten en ze dan zeer voorzichtig voor jezelf te verwerken.
Zoals gezegd slapen ging beter, ik herinner me geen dromen maar als je wakker schiet is je geest zeer gejaagd, je bent niet tot rust.
Langzaam heb ik dan de werkuren op het werk opgevoerd want ondanks alles zouden we willen terugkeren naar een leven dat een beetje als normaal kan worden beschouwd.
De uren gaan langzaam en hoe later op de dag hoe moeilijker het word om je geest te stimuleren om verder te doen. Je bent fysiek moe en geestelijk kapot na een werkdag en komt dan ook gebroken thuis en doet dan niets meer dan in de zetel liggen en wat op die computer tokkelen.
De laatste twee maanden is het slapen weer slechter geworden wat ik fysiek sterk voel.
Geestelijk heb ik een verschrikkelijk wat ik een “je m’en fou” gevoel noem.
In het begin had ik het daarmee zeer moeilijk, je bent je bewust van het gevoel maar je kan er niets tegen beginnen. Je voelt je enorm verantwoordelijk voor vrouw en kind maar de rest van de wereld kan je werkelijk gestolen worden. Niets raakt je, niet negatief maar ook niet positief.
Je leeft in een wereld tussen de anderen niet met de anderen.
Nu 8 maanden na de catastrofe heb ik nog steeds dat gevoel, ik heb er wat leren mee omgaan en zeker zaken die gebeuren in de vriendenkring beginnen toch terug wat binnen te dringen.
Alles heeft zijn tijd nodig zegt men mij vaak en waarschijnlijk is het ook niet anders dus zullen we deze lijdensweg tot het einde moeten gaan. Hoe lang kan niemand ons zeggen maar termijnen van 3 tal jaar voor je terug wat normaal leeft worden vaak genoemd.
Één ding is echter zeker het leven van voor februari 2008 zal nooit terugkeren en dat was nu juist mijn leven.
Jan
Wat gebeurt er met een mens als hij dergelijk drama doormaakt?
Deze tekst schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf, ik wil proberen om met deze tekst te schrijven, hem te lezen, te herlezen en te herwerken zelf een beetje een beeld te krijgen van wat er gebeurd is en dit een plaats te geven, er proberen mee te leven. Het is misschien ook interessant voor iemand die misschien ook dergelijk iets meemaakt, of meegemaakt heeft of gewoon voor de mensen die trachten te begrijpen wat we doormaken.
Wat ik hier neerschrijf is een beetje mijn geschiedenis, mijn ervaring zoals ik ze waargenomen, meegemaakt heb.
Februari 2008
Na de plotse ziekte van Haneka pompt de adrenaline door je lichaam en je ziet dat het zeer ernstig is maar denkt nooit dat het fataal zal eindigen.
Dan komt na 3 dagen het bericht dat enkel een mirakel haar kan redden dat ze hersendood is.
Op dergelijk moment realiseer je wel dat er geen weg terug is dat we haar verliezen en toch jaagt je lichaam je verder om dit afscheid voor Kristien , Jirka en ook jezelf een beetje dragelijk te maken. Op het moment dat het fatale gebeurd heb je steun van vrienden, juffen( deze zijn nu ook vrienden voor het leven) en familie . En als dan mijn meisje deze wereld heeft verlaten kan ook mijn groot lichaam het niet meer aan en klap ik in elkaar. Op dergelijk moment denk je aan vrouw en kind (Jirka) hoe moeten zij dit verwerken als ik grote beer papa met al zijn ervaring en dergelijk nu als een vodje in elkaar zakt in de gang van de kliniek.
En dan volgen de grote beslissingen, je moet beslissingen nemen die je net als het gebeurde later nooit meer kan veranderen. Kerkdienst ja of neen want sorry hoor voor de gelovigen maar op dat moment en nu nog, wat is een god die dergelijke dingen toelaat?.
Crematie of begraving. Kristein twijfelde, en ik... nog meer maar Jirka zei dat tijdens het spel Haneka ooit gezegd had dat ze liever een graf zou willen dan uitgestrooid te worden zoals pépé en deze onschuldige uitspraak tijdens het spel deed ons dan toch voor een kindergraf kiezen.
Ook al was voor mij zoals reeds eerder geschreven de kerk totaal onbelangrijk toch ondervond ik dat velen die rond ons stonden bij dit gebeuren wel steun vonden in de kerk en mede daardoor kwam er ook een kerkdienst. Deze werd in elkaar gestoken door een fantastische equipe vrienden (familie, juffen, etc) en is iets geworden waar we echt troost in hebben gevonden het was echt het leed delen.
(November 2008 : achter deze beslissingen sta ik nu nog steeds voor volle 100% en aan het kindergraf heb ik veel steun ook al blijf ik er nooit lang)
Al deze tijd en ook de periode van begrafenis en de volgende dagen overleef je op instinct en je maakt alles mee je bent bewust met deze zaken bezig en toch dringen ze niet diep in je door. Je ziet mensen, herkent hen en twee minuten later weet je niet meer of ze er waren, je denkt van wel maar bent niet overtuigd.
Haneka zou op 1 mei haar 1e communie doen en om deze dag te overbruggen deden we weer beroep op hulp uit de vriendenkring om toch een herdenking te organiseren en samen te komen om Haneka op deze dag te gedenken.
Het was een mooie dag, een mooie bedanking naar de vrienden maar wederom was ik fysiek aanwezig maar de geest was ver weg. En na dit alles viel ik ook fysiek in elkaar de rug begaf en ik kon niet meer verder.
Natuurlijk waren we op medisch vlak steun gaan zoeken maar ook voor dokters is dit geen alledaagse situatie en bij onze speurtocht naar Psychiatrische hulp bleek dat als je eerst een 6 tal maanden wacht (en dit overleeft ) een afspraak kan krijgen bij een psychiater.
Via een arbeidsgeneesheer zijn we dan toch binnen geraakt bij een psychiater.
Dokter en psychiater konden wel medicatie geven om alles wat te verdringen maar gaven onmiddellijk aan dat wat met medicatie nu verdrongen werd later terug zal keren nadat we afgekickt waren bij het stoppen van de medicatie. Daarom zijn we van deze medicatie afgebleven wat eerst als een goede beslissing werd bestempeld maar wat later niet steeds 100 % werd gesteund.
Mede daardoor en ook omdat Werner (echtgenoot van Kristien haar duopartner op school) vrij overtuigend was dat hij met zijn technieken kon helpen heb ik geprobeerd hulp te vinden in de acupunctuur. Rugproblemen verdwenen vrij snel maar het slaapprobleem, ik sliep ongeveer 1 uur per nacht, waren niet zo snel op te lossen.
Om niet in afzondering te raken heb ik vrij snel besloten om te proberen terug te gaan werken.
Met 1 uurtje slaap per nacht is dit niet zo eenvoudig maar bleek dat via ziekenkas een regeling kon getroffen worden waarbij ik beperkt kon werken en dan de rest op ziekenkas was aangewezen.
Dit werken was echter veel zwaarder dan verwacht. Fysiek zwaar want geen slaap maar ook psychisch klap je bij momenten totaal in elkaar.
Al deze tijd loop je rond als een zombie. Je ziet alles rond je gebeuren maar niets raakt je of dringt binnen, je doet je werk je weet dat het goed is maar je hebt geen voldoening, je lacht om een grap maar dat is meer om de vorm want binnenin raakt het je niet, je wordt er niet vrolijk van. Je bent angstig voor het verdere verloop van de ontwikkeling bij Kristien en Jirka want ook zij hebben het niet gemakkelijk. Ze houden zich sterk, hebben sterke en zwakke momenten maar ook de zwakke primeren en ook al zegt iedereen dat je er moet over spreken, je gevoelens uiten maar hoe moet je gevoelens uiten die je zelf niet begrijpt die je zelfs niet in je gedachten kan omschrijven.
In de beginfase (3-4 maand) bracht ik de nacht door in bed zonder te slapen maar ook met een volledig lege geest, je denkt aan niets, je licht als het ware te staren (ja zelfs met gesloten ogen) in een ijle ruimte je denkt niets je ziet niks er is niets, geen bewuste gedachten aan Haneka, geen beelden van haar, gewoon niets.
Na enkele maanden is de slaap dan toch wat verbeterd maar fysiek blijf ik een wrak. Samen met Jirka ga ik fietsen, lopen op de loopband maar dit alles heeft geen verbetering van de conditie, alsof je lichaam niet reageert op al wat je doet.
Waarschijnlijk door het meer slapen word ook je geest een beetje wakker en denk je nu soms
toch over wat ons overkomen is en telkens is het alsof ze 1000 kg op je schouders leggen.
Je gaat gewoon kapot, je durft niet of nauwelijks nog te denken want dergelijke last is niet te dragen. Na verloop van tijd leer je om zeer langzaam deze bedenkingen toe te laten en ze dan zeer voorzichtig voor jezelf te verwerken.
Zoals gezegd slapen ging beter, ik herinner me geen dromen maar als je wakker schiet is je geest zeer gejaagd, je bent niet tot rust.
Langzaam heb ik dan de werkuren op het werk opgevoerd want ondanks alles zouden we willen terugkeren naar een leven dat een beetje als normaal kan worden beschouwd.
De uren gaan langzaam en hoe later op de dag hoe moeilijker het word om je geest te stimuleren om verder te doen. Je bent fysiek moe en geestelijk kapot na een werkdag en komt dan ook gebroken thuis en doet dan niets meer dan in de zetel liggen en wat op die computer tokkelen.
De laatste twee maanden is het slapen weer slechter geworden wat ik fysiek sterk voel.
Geestelijk heb ik een verschrikkelijk wat ik een “je m’en fou” gevoel noem.
In het begin had ik het daarmee zeer moeilijk, je bent je bewust van het gevoel maar je kan er niets tegen beginnen. Je voelt je enorm verantwoordelijk voor vrouw en kind maar de rest van de wereld kan je werkelijk gestolen worden. Niets raakt je, niet negatief maar ook niet positief.
Je leeft in een wereld tussen de anderen niet met de anderen.
Nu 8 maanden na de catastrofe heb ik nog steeds dat gevoel, ik heb er wat leren mee omgaan en zeker zaken die gebeuren in de vriendenkring beginnen toch terug wat binnen te dringen.
Alles heeft zijn tijd nodig zegt men mij vaak en waarschijnlijk is het ook niet anders dus zullen we deze lijdensweg tot het einde moeten gaan. Hoe lang kan niemand ons zeggen maar termijnen van 3 tal jaar voor je terug wat normaal leeft worden vaak genoemd.
Één ding is echter zeker het leven van voor februari 2008 zal nooit terugkeren en dat was nu juist mijn leven.
Jan
oktober 2008
ps: deze tekst zal in de toekomst denk ik (hoop ik) aangepast en aangevuld worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
