gevoelens vervolg augustus - september

Eind september 2009.
Hieronder mijn gevoelens en gedachtegang van de laatste twee maanden.
Op de blog krijg ik geen reacties maar via, via krijg ik soms wat reactie dus voor hen en zeker voor mezelf blijf ik dit dagboek of moet ik het maandboek noemen verder schrijven en op de blog plaatsen.

Jan.


Augustus 2009.

Weer wat verder en klaarblijkelijk slagen we er wat beter in om elkaar te begrijpen.
Ik (we) proberen onze gevoelens niet weg te drukken maar uit te drukken zonder hierbij boos ja zelfs uit controle te gaan. Dit is niet steeds zo eenvoudig want zoals al eerder geschreven de persoon die ik ben en degene die het denkwerk doet is niet degene die mijn gemoed en lichaam controleert. Ja, ik denk zelf soms ook dat ik rijp ben voor een psychiatrische inrichting. Ik weet dat het niets is om me druk over te maken, ik weet dat het zo niet is bedoeld, ik weet dat het iets onnozel is en toch begint het in mijn lichaam te stomen en kan ik mijzelf niet onder controle houden. Zoals gezegd dit gaat nu wat beter en als ik me nu even afzonder kan ik mijn lichaam terug onder controle krijgen.
Maar steeds blijven we verder zoeken om het gebeurde te kunnen plaatsen, het een plaatsje geven in mijn leven zodat ik verder kan met mijn leven zowel voor Kristien als voor Jirka.
Enkel weken terug overleed op nog veel te jonge leeftijd de grootmoeder van Oona het hartsvriendinnetje van Haneka. Dit was natuurlijk voor die familie een grote slag en ben ik gaan nadenken filosoferen hoe ik het misschien kan vergelijken met het overlijden van mijn eigen vader (op enkel dagen verschil 1 jaar voor onze kleine muis) en hoe snel je dan terug je leven weer oppakt en waarom dat nu onmogelijk is.
Ik probeer het te zien alsof de personen, de mensen, de gebeurtenissen in een mensenleven eigenlijk een lange gang is vol dozen waar al deze dingen in opgeborgen zijn.
Vooraan staan de dozen zonder deksel van u gezinsleden met daarachter de naaste familie en goed vrienden en in de loop van tijd gaan bij sommige hun doos een deksel op door omstandigheden en schuiven deze wat verder in de gang en andere komen dan plots terug naar voor. En wanneer je zelf een gezin begint dan gaan ook de ouders iets verder de gang in en naarmate deze minder je leven gaan bepalen word deze doos ook meer met rust gelaten.
En dan plots komt er zo een melding van zware ziekte of overlijden en dan vliegt plots deze doos terug naar voor en niet alleen het deksel vliegt eraf maar ook de inhoud wordt voor je voeten geworpen. Alle herinneringen, mooie en minder mooie, alles wat je nog wou doen, nog wou zeggen, wat je samen met je gezin nog met hen zou doen, hoe het verder moet zonder dat gesprekje met hen waarvan je misschien niets wou geloven maar die je toch nodig had om terug verder te doen. De eerste dagen ben je opstandig en wil je de doos niet opruimen maar dan ga je herinnering na herinnering terug in die doos steken en na enkel weken, maanden met een strikje vooraan in de gang plaatsen zodat je er nog dikwijls in kunt kijken en naarmate de tijd verstrijkt schuift deze doos terug naar achter en soms komt ze nog wel eens terug als mooie herinneringen worden bovengehaald.
Het plaatje dat ik probeer te maken klopt in mijn redenering volledig (met de nodige nuance)
Maar ik slaag er niet in om dat doosje Haneka te omschrijven, te vinden. Deze doos is als het ware geëxplodeerd ik vind enkel de doos Kristien en Jirka terug (andere dozen zijn ver en vaag) en voor de rest is alles van Haneka verspreid over de hele kamer over mijn gehele denken. Ik vind geen doos om dingen in op te bergen, neen ik kan zelfs geen dingen vastnemen (letterlijk/figuurlijk) die ik zou willen opbergen. Het is overvol en o zo leeg, het is er en het is onbereikbaar, ik zou willen maar ik kan niets vinden, ik zie honderden dingen maar kan niets benoemen.
15/18/2009





September 2009.

Eind augustus zijn we er dan toch in geslaagd om met ons gezinnetje enkele uitstapjes te maken en deze hebben toch wat rust gebracht in ons doen en denken.
Trouwfeest van Myriam (dochter van mijn broer Luc) was voor mij een ramp want inplaats van wat plezier te hebben deed het me veel pijn, ik miste ons muisje en het werd steeds moeilijker en moeilijker om nog maar aanwezig te zijn.
Het schooljaar is begonnen, Kristien staat nu in haar vlinderklas en Jirka is in het vijfde leerjaar gestart maar we misten enorm degene die in het derde leerjaar moest beginnen.
Meer dan honderd kindjes en de enige die je ziet is degene die er niet is. Zoals steeds heb ik me verstopt achter mijn filmcamera en zo de pijn verbeten en hopelijk een herinnering voor Jirka gemaakt.
Af en toe proberen mensen me goede raad te geven en dan komen zaken zoals mediteren, yoga, sauna’s etc. aan de orde. Ik denk dan wel na over deze dingen maar mediteren met een hoofd waar je geen orde kunt in scheppen is vrij moeilijk en eigenlijk ben ik nog steeds het liefst alleen in mijn gezinnetje. Maar bij het bekijken en bedenken van alle goede raad was ik terechtgekomen bij de infraroodcabine. Een beetje zweten zoals in een sauna maar zonder dat je in die stoom moet zitten en die stoom moet inademen en ook de reclame sprak veel over de inwerking op de spieren (ik ga momenteel om de veertien dagen naar de kine en de acupunctuur en dat is nodig want na veertien dagen zit ik volledig geblokkeerd in mijn spieren.) en over de relaxerende werking voor zowel geest als spieren.
Na lang aarzelen heb ik dan toch beslist om er eentje aan te schaffen en momenteel ben ik zeer gelukkig met dit besluit. Al na enkele keren in mijn zweetkotje te hebben gezeten voelde ik me totaal anders. Geestelijk blijft het een puinhoop maar ik voel me lichamelijk veel losser, levendiger, dat zware gevoel dat ik had bij iedere beweging is veel minder, ik voel me nog steeds moe maar het voelt anders aan, dit is moe zijn door een gebrek aan rust waar ik voordien mezelf gewoon verder sleurde begin ik nu spontaan wat sneller te stappen, ja zelfs al eens een beetje lopen.
Dit alles begint nu toch ook een beetje in te werken op de geest, de gedachtegang is minder zwaar, minder pessimist maar ondertussen komt het gebeurde ook uit die donkere geest en dat maakt het dan weer moeilijker want opnieuw moet ik op zoek hoe ik hier mee moet omgaan.
Het is nu eind september als ik de tekst van september schrijf en als ik de voorgaande bladzijde lees (augustus) schrik ik zelf wel even van de zware pessimistische toon die daar toch inzit, de gedachte om deze tekst te schrappen kwam dan ook in mij op maar eigenlijk was het dat wat ik toen voelde en dacht en misschien heeft hier ooit iemand iets aan.
Dus eindelijk na 19 maanden heb ik het gevoel dat er iets veranderd is in mijn lichaam, geest. Euforie is er nog niet maar hoop dat ik uit deze donkere leefwereld ooit nog eens zal uitkomen is nu toch een klein beetje aanwezig.