December 30-12-2009
De periode na de sint en de gebeurtenissen met de mama van Kristien zorgen terug voor de nodige spanningen maar wat zouden we willen, we slagen er mondjesmaat in om het leven terug op te nemen na het overlijden van ons muisje en dan komt er zoiets bij.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat we wel al eens vrij gespannen rondlopen en moeten balanceren op een slappe koord om ons gezinsleven niet in al te grote problemen te brengen.
Dit is iets dat we beiden weten en voelen , we weten ook dat we elkaar zullen nodig hebben voor alles wat terug op ons afkomt.
Jazeker, wat ons in de onmiddellijke toekomst wacht is zeker niet rooskleurig.
Dus de kerst en Nieuwjaarperiode met al die beste wensen van goede gezondheid en geluk etc. zijn weer eens goedbedoelde maar ooo zo ….. woorden. Ergens zou je willen zeggen van waar hebben de mensen het toch over.
Voor ons is 2010 zeker een jaar waar Kristien moet afscheid nemen van haar moeder, Jirka van haar doopmeter- grootmoeder. Wat is dit ver van gelukkig zijn.
De toestand van Kristien haar mama is zacht uitgedrukt problematisch.
De ziekenhuisopname samen met een 12 tal bestralingen hebben geen verandering gebracht in haar toestand en hebben zeker geen verzachting van de pijn gebracht.
Iedere week zie ik haar vermageren en steeds meer verdwijnt het leven uit haar gelaat.
Na de bestraling is ze overgebracht naar een andere kliniek en in samenspraak met arts heeft ze besloten om niet meer aan chemo te beginnen. (Ik denk ook niet dat ze dat nog aankan)
Zaterdag 26 dan de eerste paniekdag. Vreselijke pijn en verdere verdoving zouden haar in coma kunnen doen belanden. Er is daarna beslist om haar over te brengen naar paliatieve en nu is ze daar op de wachtlijst geplaatst. De toestand is momenteel dat ze de pijnbestrijding uitvoeren op de wankelijke lijn tussen de pijn draagbaar maken en juist niet in coma toestand te belanden.
Dus beste mensen als we wat ongewoon reageren op jullie wensen probeer ons te begrijpen.
Van de andere zijde zou ik zeggen aan iedereen die de blog leest
Goede gezondheid en een prettig 2010.
Wij kennen momenteel de andere zijde van de medaille.
Maar tegen beter weten in enkele zinnetjes uit een liedje van “normaal”.
(achterhoeks dialect)
Achter wolken, schient de zon
Ik wol dat ik dat geleuven kon
Achter wolken, schient de zon
Ik wol dat ik dat geleuven kon
Optimisten die 't wisten, hebt mien dat verteld
Ik vrees dat zie zich vergisten, ik stond der van versteld
Achter wolken, schient de zon
Ik wol da'k die wolken verdrieven kon.
Groetjes
Jan
woensdag 30 december 2009
zaterdag 5 december 2009
Oktober – November 2009.
Oktober.
Jirka leert nu Frans en doet dat met veel overtuiging en ook haar wiskunde gaat prima.
Ze is al gewend aan haar nieuwe juf en alles lijkt daar prima te verlopen.
Voor onszelf is het nog steeds hetzelfde liedje. Stapje voor stapje voorruit en dan plots naar aanleiding van soms kleine dingen knal je weer zoveel stappen terug.
Ik kan er maar niet aan wennen dat dit steeds weer gebeurd terwijl je er zelf geen controle op krijgt. Naar de buitenwereld toe hou je je afzijdig, zo van het interesseert me allemaal niet en eigenlijk er is zeer veel dat me niet meer interesseert ook al zou ik dat zelf liever anders hebben.
Ik heb de indruk dat de woede die soms meester van mij word zonder dat er een goede rede voor is toch wat beter onder controle is. En voor de rest lijkt alles weer wat vlotter te lopen. Maar langzaam komen de sombere maanden en de moeilijke dagen.
Allerheiligen, Sint Maarten, mijn verjaardag, Sint Nicolaas, kerst ….
Allemaal dagen waar het gemis steeds nadrukkelijker aanwezig is.
In de week voor Allerheiligen kregen we een telefoontje of Jirka mocht meedoen aan het programma “Man bijt hond”. In het kader van de reportages over de kleine man wilden ze een reportage over een jong persoon voor wie deze dagen een zeer bijzondere betekenis hadden.
Via, via (in het bijzonder de school) waren ze zo bij Jirka terechtgekomen. Voor mij en ook voor Kristien was er geen probleem als Jirka dat wilde doen. Deze was natuurlijk zeer geïnteresseerd en zo stonden diezelfde maandagavond de reporters voor de deur.
Het was de bedoeling dat Jirka haar verhaal vertelde met de camera in haar hand.
Alle gesprekken met Jirka werden gemaakt zonder dat de ouders erbij waren maar ik kon het toch niet laten om eens stiekem te luisteren in de gang en ook al ben ik niet lang blijven luisteren, (dat zou niet eerlijk zijn) schrok ik toch van wat Jirka daar vertelde.
De volgende dag waren de reporters reeds ter plaatse in de late namiddag en ’s avonds heeft Jirka dan mij ook geïnterviewd. Alle interviews van Jirka gebeurden zonder dat de reporters in de kamer waren.
Haar wijsneusopmerkingen als dat ik er meer moet over praten en dergelijk lijken zo bij de psychiater gestolen, zeker en vast met veel waarheid maar het stemt ongelooflijk tot nadenken als die kleine meid met dergelijke opmerkingen komt.
Zoals, de uitdrukking zegt “ze sloeg spijkers met koppen”.
Woensdagnamiddag is er dan nog gefilmd thuis en op het kerkhof en de resultaten waren dan een weekje later te zien in “man bijt hond”.
De vele reacties die we kregen deden veel deugd in deze moeilijke periode maar ook door die reportage zag ik ons Jirka eigenlijk ook eens een beetje van een andere zijde. Zeer eerlijk en niet zo terughoudend om mama en papa niet te kwetsen.
Ik zou hier zeker de jongens van “man bijt hond” willen bedanken voor de mooie reportage maar ook voor wat ze buiten de camera losgemaakt hebben.
Een weekje later was het Sint Maarten maar het magische van die dag is weg. Het is een geladen dag en ook al doet Jirka heel blij ook bij haar zie je de terughoudendheid want ook zij mist deze dagen enorm haar speelkameraad.
En dan terug verder naar mijn verjaardag die ik liever zou vergeten. Zolang ik niet kan genieten van dergelijke dagen hoeven ze voor mij ook niet. Kristien wou een feestje bouwen maar ik wou niet en dus planden we om het rustig te houden.
Helaas, ook dit werd ons niet gegund want op vrijdag 13 november kregen we het bericht dat de moeder van Kristien vergevorderde en vrij ver uitgezaaide kanker heeft. Ze lijdt hevige pijnen en het enige dat nog rest is pijn bestrijding, genezing is uitgesloten. Hoe lang nog is koffiedik kijken. Wederom krijgt mijn gezinnetje een dreun van jewelste, wat hebben we toch in hemelsnaam misdaan om al deze ellende steeds over ons heen te krijgen. Wederom staan we erbij en wederom kunnen we het enkel lijdzaam bekijken en ondergaan, je bent machteloos.
We weten het kan snel gaan maar hopelijk krijgen Kristien en Jirka voldoende tijd om hier toch afscheid te nemen van iemand dierbaar.
Woensdag 25/11/2009 is ze dan opgenomen in het ziekenhuis. Haar pijn was niet meer te harden ondanks alle morfine drankjes en pleisters was de rit naar het ziekenhuis zeker geen pretje. ’s Avonds klonk ze wat beter volgens Kristien. Afwachten. De volgende dagen volgen nog scans etc. en daarna bestraling om zo de pijn te verzachten samen met wat meer uitgebalanceerde pijnverzachters.
Zaterdag 05/12/2009
Weekend van die andere Sint. Ook Sint-Nicolaas is Jirka niet vergeten en ze is dolgelukkig met haar cadeautjes maar zoals steeds is dat gemis er en neemt het de bovenhand.
We zijn ook aan de kerst versiering begonnen maar het gaat niet echt goed. Het is niet mogelijk om je in iets in te leven. Ik slaag er nog steeds niet in om ook maar iets van gevoelens op te wekken voor dergelijke evenementen. Zoals al zo dikwijls gezegd het laat me allemaal zo koud terwijl vroeger de tuin een ware nachtmerrie was voor de ecolo mensen want de tuin stond vol met verlichte rendieren en nu vind ik de moed niet om er enkele te plaatsen. De toestand van Kristien haar moeder is zeker nog niet verbeterd met de opname in de kliniek en de bestralingen, integendeel. Verder afwachten is het enige dat we kunnen.
Groetjes
Jan
Oktober.
Jirka leert nu Frans en doet dat met veel overtuiging en ook haar wiskunde gaat prima.
Ze is al gewend aan haar nieuwe juf en alles lijkt daar prima te verlopen.
Voor onszelf is het nog steeds hetzelfde liedje. Stapje voor stapje voorruit en dan plots naar aanleiding van soms kleine dingen knal je weer zoveel stappen terug.
Ik kan er maar niet aan wennen dat dit steeds weer gebeurd terwijl je er zelf geen controle op krijgt. Naar de buitenwereld toe hou je je afzijdig, zo van het interesseert me allemaal niet en eigenlijk er is zeer veel dat me niet meer interesseert ook al zou ik dat zelf liever anders hebben.
Ik heb de indruk dat de woede die soms meester van mij word zonder dat er een goede rede voor is toch wat beter onder controle is. En voor de rest lijkt alles weer wat vlotter te lopen. Maar langzaam komen de sombere maanden en de moeilijke dagen.
Allerheiligen, Sint Maarten, mijn verjaardag, Sint Nicolaas, kerst ….
Allemaal dagen waar het gemis steeds nadrukkelijker aanwezig is.
In de week voor Allerheiligen kregen we een telefoontje of Jirka mocht meedoen aan het programma “Man bijt hond”. In het kader van de reportages over de kleine man wilden ze een reportage over een jong persoon voor wie deze dagen een zeer bijzondere betekenis hadden.
Via, via (in het bijzonder de school) waren ze zo bij Jirka terechtgekomen. Voor mij en ook voor Kristien was er geen probleem als Jirka dat wilde doen. Deze was natuurlijk zeer geïnteresseerd en zo stonden diezelfde maandagavond de reporters voor de deur.
Het was de bedoeling dat Jirka haar verhaal vertelde met de camera in haar hand.
Alle gesprekken met Jirka werden gemaakt zonder dat de ouders erbij waren maar ik kon het toch niet laten om eens stiekem te luisteren in de gang en ook al ben ik niet lang blijven luisteren, (dat zou niet eerlijk zijn) schrok ik toch van wat Jirka daar vertelde.
De volgende dag waren de reporters reeds ter plaatse in de late namiddag en ’s avonds heeft Jirka dan mij ook geïnterviewd. Alle interviews van Jirka gebeurden zonder dat de reporters in de kamer waren.
Haar wijsneusopmerkingen als dat ik er meer moet over praten en dergelijk lijken zo bij de psychiater gestolen, zeker en vast met veel waarheid maar het stemt ongelooflijk tot nadenken als die kleine meid met dergelijke opmerkingen komt.
Zoals, de uitdrukking zegt “ze sloeg spijkers met koppen”.
Woensdagnamiddag is er dan nog gefilmd thuis en op het kerkhof en de resultaten waren dan een weekje later te zien in “man bijt hond”.
De vele reacties die we kregen deden veel deugd in deze moeilijke periode maar ook door die reportage zag ik ons Jirka eigenlijk ook eens een beetje van een andere zijde. Zeer eerlijk en niet zo terughoudend om mama en papa niet te kwetsen.
Ik zou hier zeker de jongens van “man bijt hond” willen bedanken voor de mooie reportage maar ook voor wat ze buiten de camera losgemaakt hebben.
Een weekje later was het Sint Maarten maar het magische van die dag is weg. Het is een geladen dag en ook al doet Jirka heel blij ook bij haar zie je de terughoudendheid want ook zij mist deze dagen enorm haar speelkameraad.
En dan terug verder naar mijn verjaardag die ik liever zou vergeten. Zolang ik niet kan genieten van dergelijke dagen hoeven ze voor mij ook niet. Kristien wou een feestje bouwen maar ik wou niet en dus planden we om het rustig te houden.
Helaas, ook dit werd ons niet gegund want op vrijdag 13 november kregen we het bericht dat de moeder van Kristien vergevorderde en vrij ver uitgezaaide kanker heeft. Ze lijdt hevige pijnen en het enige dat nog rest is pijn bestrijding, genezing is uitgesloten. Hoe lang nog is koffiedik kijken. Wederom krijgt mijn gezinnetje een dreun van jewelste, wat hebben we toch in hemelsnaam misdaan om al deze ellende steeds over ons heen te krijgen. Wederom staan we erbij en wederom kunnen we het enkel lijdzaam bekijken en ondergaan, je bent machteloos.
We weten het kan snel gaan maar hopelijk krijgen Kristien en Jirka voldoende tijd om hier toch afscheid te nemen van iemand dierbaar.
Woensdag 25/11/2009 is ze dan opgenomen in het ziekenhuis. Haar pijn was niet meer te harden ondanks alle morfine drankjes en pleisters was de rit naar het ziekenhuis zeker geen pretje. ’s Avonds klonk ze wat beter volgens Kristien. Afwachten. De volgende dagen volgen nog scans etc. en daarna bestraling om zo de pijn te verzachten samen met wat meer uitgebalanceerde pijnverzachters.
Zaterdag 05/12/2009
Weekend van die andere Sint. Ook Sint-Nicolaas is Jirka niet vergeten en ze is dolgelukkig met haar cadeautjes maar zoals steeds is dat gemis er en neemt het de bovenhand.
We zijn ook aan de kerst versiering begonnen maar het gaat niet echt goed. Het is niet mogelijk om je in iets in te leven. Ik slaag er nog steeds niet in om ook maar iets van gevoelens op te wekken voor dergelijke evenementen. Zoals al zo dikwijls gezegd het laat me allemaal zo koud terwijl vroeger de tuin een ware nachtmerrie was voor de ecolo mensen want de tuin stond vol met verlichte rendieren en nu vind ik de moed niet om er enkele te plaatsen. De toestand van Kristien haar moeder is zeker nog niet verbeterd met de opname in de kliniek en de bestralingen, integendeel. Verder afwachten is het enige dat we kunnen.
Groetjes
Jan
Abonneren op:
Posts (Atom)
