April 2011.

Met een beetje uitstel hier een vervolg van mijn blog.

De herdenking is goed verlopen, er was een mooie opkomst en ik kan moeilijk beschrijven (ondanks het trieste gevoel dat ik heb in die dagen) hoe veel plezier het doet te weten dat er nog zoveel mensen eens terugdenken aan Haneka en wat zou kunnen geweest zijn.

Als herinnering aan deze herdenking staan op de website van onze kleine muis zowel de teksten als een filmpje. Het regende niet op de herdenking maar er was een harde wind zodat de originele geluiden niet bruikbaar waren. Daarom heeft iedereen zijn tekst nog eens overgedaan zodat we een duidelijke gesproken tekst aan de film konden toevoegen.

Hiervoor nogmaals bedank.

Het onverwachte ontslag werkte in het begin wel op mijn gemoedsrust maar als ik nu zie hoe alles daar evolueert, kan ik dit hoofdstuk toch beter afsluiten.

De laatste weken kreeg ik hierdoor de tijd om alles eens rustig op een rijtje te zetten en ik vind nu zelfs de moed om eens te werken aan mijn eigen gezondheid, wat gewicht (proberen) kwijt te raken en terug een beetje conditie op te bouwen. Dit is niet de eerste keer dat ik dit probeer maar steeds probeerde ik te snel om dat te verwezenlijken zodat ik mezelf steeds in de problemen bracht.

Dus voorlopig ben ik op de goede weg maar de weg is nog lang.

Al een paar jaar liep ik met het idee om een waterval te maken in de tuin. Het kabbelende water heeft een ontspannende invloed en het kan ook iets moois zijn.

De gezondheidsproblemen vorig jaar had de bouw op de lange baan geschoven maar Jirka had toch enkele malen haar hoop uitgesproken dat de waterval klaar zou zijn voor haar communie.

Nu ik mijn energie thuis kan gebruiken in plaats van op het werk is na weken sleuren en metsen de waterval in haar definitieve vorm, 900 liter water plonsen per uur naar beneden, nog wat afwerken en bloemen en plantjes planten en ze zal klaar zijn voor haar communie.

Pasen komt eraan en dan begint Jirka aan haar laatste trimester lagere school. Haar plechtige communie komt eraan en we kunnen dus beginnen aan de voorbereiding van haar feest. De school en studierichting voor Jirka zijn ongeveer beslist, ze is wel wat onzeker om deze stap te nemen. Ze twijfelt aan alles, zal ik de richting aankunnen, zal ik die lange weg wel kunnen fietsen, wat bij regen, sneeuw, etc. dus er zal nog wel wat gepraat moeten worden.

Kristien en haar vader (voornamelijk haar vader) vonden dat we beter zelf een grafmonument konden maken voor haar moeder. Dus hebben we een ontwerp gemaakt en proberen uit te voeren. Voor het houtwerk kreeg ik gelukkig de hulp van een goede vriend die dit voor zijn rekening nam en het resultaat is prachtig. Hopelijk kunnen we het geheel in de loop van de paasvakantie plaatsen. Al deze werken aan het grafmonument waren emotioneel niet steeds gemakkelijk te verwerken voor Kristien maar ze is blij met het resultaat (Bompa ook) en dat brengt toch weer wat rust.

Zoals je kunt lezen we zijn druk bezig, het is en blijft fysiek zwaar maar hopelijk raak ik zo in een betere conditie.

Tot volgend bericht

Jan