Januari 2015

Januari 2015

Haneka en haar familie wenst iedereen een gelukkig 2015.

 

Met veel schaamte stel ik vast dat ik mijn blog (Haneka haar blog)

dit jaar niet heb aangevuld.
Een verklaring hiervoor is er niet echt. Een poging om een beetje afstand te nemen, een beetje proberen om het gebeuren een beetje verder weg te drukken en verder te kunnen met het leven.
Wel dat lukt voor een beetje maar steeds zijn er zaken die alles terug naar voor brengen. Een uitstapje met de familie kan niet zonder dat onze kleine meid toch ergens achter een hoekje opduikt, maar diep in mijn hart zou ik het ook niet anders willen.
Eveneens had ik uiteindelijk weer een job die ik graag doe, waar ik me kan in uitleven. Het maken, verder uitwerken, updaten van de cursussen en powerpoints neemt zeer veel tijd in beslag maar zorgt er ook voor dat we aan iets anders denken.
De gezondheid liet me toe om ook terug wat te werken in huis en tuin en natuurlijk ook aan onze hobby.
Daardoor waren mijn dagen goed gevuld en al denk ik vaak om de blog eens bij te werken het kwam er niet van.

Voor onze familie ging het leven verder zijn normale gang, Kristien staat nog steeds fulltime bij haar kleuters en Jirka ronde haar 3^e jaar TW af als primus van haar klas.

Onze droom (speelde reeds in mijn hoofd toen Haneka nog bij ons was) om een veranda (tuinkamer zoals men dat zo mooi kan uitdrukken) bij te bouwen word uiteindelijk gerealiseerd.

Hier kruipt natuurlijk ook veel tijd in maar het resultaat mag er zijn.

Ook het nieuwe schooljaar was prima gestart maar zoals men wel eens zegt “eens je in de hoek zit waar de klappen vallen” bleef het geluk niet aan onze zijde.

Op zondag 16 november ben ik met buikpijn naar de huisarts van wacht gegaan want het klein beetje buikpijn van ’s morgens was enkel verergerd.

De huisarts van wacht stuurde me echter door naar de spoed want zij vreesde dat er meer aan de hand zou kunnen zijn.
Na meerdere scans en foto’s kreeg ik het bericht dat er een aortadissectie (type B) vastgesteld was en dat ik onmiddellijk (met spoed) naar het UZ Gent zou worden overgebracht.
Na de nodige onderzoeken daar bleek het acuut gevaar geweken en ging men eerst de zaak behandelen zonder directe operatie.
Na een 5 tal dagen op intensieve en dan naar hartbewaking om uiteindelijk op een gewone kamer te belanden ben ik na ruim twee weken uiteindelijk naar huis mogen terugkeren.
Ik mag voorlopig niets doen om de ader de kans te geven zichtzelf eventueel wat te herstellen.
Geen inspanningen (gaat toch niet na al die producten die ze in mijn lijf gespoten hebben) doen voorlopig en binnen 14 dagen is er weer een grote controle en dan zal er beslist worden hoe ze verder zullen werken om het probleem verder op te lossen en vooral in de toekomst te voorkomen. ( pillen, kijkoperatie, hartoperatie, vele mogelijkheden)
Dan zal er ook pas een idee zij hoelang ik buiten strijd zal zijn.

Op 19 december terug naar het UZ gent.

Helaas is het niet zo goed nieuws.
De scheur in de aorta is bovenaan daar waar ook de aftakkingen zijn naar armen, halsslagaders, etc.
De scheur is gestopt bij de al vroeger geplaatste aortabocht en dat is mijn redding geweest want anders had het nog veel slechter kunnen aflopen.
Voor een goede reparatie moeten ook deze aftakkingen verstevigd worden en dit kan enkel via volledige demontage.
Dus borstbeen terug doorzagen zodat ze goed aan de motor en zijn buizen kunnen.
Dus geen prettige vooruitzichten maar er is geen andere uitweg. Nog wat uitstellen kan maar het blijft uitstel en in de tussentijd mag je bijna niet bewegen. Dergelijke operatie moet goed voorbereid zijn en een team van hartspecialisten, aderspecialisten en chirurgen moeten samen beslissen wat de beste oplossing zal zijn.
Deze vergaderen daarover begin januari en dan heb ik gevraagd om de operatie zo snel mogelijk te plannen.
Ondertussen proberen, zonder echte inspanningen te doen, de conditie en gewicht zo goed mogelijk te houden/ te brengen.

Op 24 december kreeg ik telefoon dat ze willen wachten tot +- mei, juni om te opereren. Zo kan de bloeddruk zich voldoende stabiliseren, kan ik wat aan mijn gewicht en conditie werken en kan ik ook voldoende recupereren van de zware belasting die dit voorval op mij lichaam heeft veroorzaakt.

Dus 2015 ziet er niet zo rooskleurig uit.
Ik hoop dat die datum toch wat naar voor kan worden gehaald.

Tussendoor nadert februari zeer snel en zijn we al begonnen met de voorbereiding van de herdenking.

De herdenking zal op 22 februari zijn precies 7 jaar na haar overlijden.
Door al de gebeurtenissen kan ik niet zeggen dat ik een helder hoofd heb om tekstjes voor de herdenking samen te stellen dus wie een tekstje of idee voor een tekstje heeft, uw hulp is welkom.

Groetjes

Jan