21 Juli 2010

Even tussendoor een update van de gebeurtenissen.

Eind Juni was ik dus naar het slaaplabo geweest. Ook al krijg je daar een folder dat ze de resultaten enkel uren later hebben moet je nog iets meer dan een week wachten voor ze je de resultaten meedelen. En ja hoor ik heb slaapapneu. Blijkt dat ik gemiddeld een 37 keer per uur opschrik door luchtgebrek. Dat wil dus zeggen dat ik gemiddeld geen 2 minuten slaap voor ik opschrik (bewust of onbewust.). Dit verklaart dus wel mijn toestand en hoe ik me voel. De oplossing zou een CPAP toestel zijn. Via een masker over mond en neus levert dit toestel een positieve druk waardoor de luchtwegen open blijven. Ziekenkassen hebben alles fijn geregeld en hebben dus beslist wie mag leveren. Dat is dan weer bijna twee weken wachten, slecht voelen en niet in staat van te werken want klaarblijkelijk kunnen deze niet sneller een toestel afleveren???

Wanneer ik dit berichtje op onze nationale feestdag schrijf is het nog twee nachten woelen en draaien voor ik mijn machientje krijg. De dokter en de teksten op internet zeggen dat ik snel resultaat moet voelen dus stel ik eigenlijk hoge verwachtingen in dit toestel.

De oorzaak van de slaapapneu is niet exact te bepalen maar de onrust in mijn onderbewustzijn zou hier toch weer een invloed hebben. Fysiek etc. heeft ook invloed maar niets is aan te wijzen als DE oorzaak.

Genoeg gezeurd over mezelf, Bob 3 heeft dus zijn intrede gedaan en is reeds een vaste waarde in het gezin. (http://bob.fourstroke.be) Hij moet nog veel leren maar wat wil je van een puppy. Kristien haar nonkel Luce is uit intensieve maar met de kankerdiagnose is hij zeker nog niet uit de gevarenzone.

Jirka haar dagen zijn goed gevuld en met het goed weer vind je ze veel in haar zwembad. Tussendoor moet zij Bob 3 opvoeden en hem de nodige trukjes leren. Ze verveelt zich dus niet.

Groeten

Jan

Juni 2010

Juni 2010.

Weer een maandje verder dus zet ik me weer aan het schrijven om degene die mijn (onze) evolutie langs deze weg volgen wat up to daten.

Zoals in de vorige brief geschreven was ik na de begrafenis terug in dat zwarte gat gesukkeld en al kan ik niet zeggen dat ik in gedachten veel meer met al deze verliezen bezig was toch voelde ik mijzelf wat onrustiger en slaagde ik er weer niet in om wat te slapen.

Uit een leeg vat kan je niet veel reserve meer putten en ik kreeg het dan ook zeer moeilijk, ja zelfs zo moeilijk dat ik eigenlijk of is eindelijk een beter woord heb toegegeven dat ik zo niet verder kan. Dus terug de hulp van de medische wereld ingeroepen. Kristien die heeft al vaker gezegd dat mijn ademhaling soms stopt bij het slapen en dat het snurken soms enorm is en onregelmatig. Dus zijn we zo richting slaapapneu gaan denken.

Vanaf het moment echter dat ik eindelijk toegeven heb aan het probleem is het wel zo alsof alle weggeduwde vermoeidheid zich nu meester maakt van mij. Ik ben niet in staat om te werken, zelfs niet in staat om gewoon een volle dag wat rond te lopen, ik moet me neerleggen en lig dan wat te soezen maar zonder ooit echt in een slaap te geraken.

In de kliniek is er dan een longonderzoek gebeurd en alles leek daar normaal dus werd een afspraak gemaakt voor het slaaplabo.

Dat de problemen ons blijven achtervolgen is nu stilaan bekend.

Tijdens de ziekte van schoonmoeder kreeg Kristien terug meer contact met nonkel Luce (broer van bompa). In de periode na Nieuwjaar bleek hij veel last van hese stem en om het verhaal kort te maken er is kanker vastgesteld. De chemo is opgestart en dit bleek hij vrij goed te verdragen tot een maagzweer openbarste en op het moment dat ik dit schrijf ligt hij nog steeds op intensieve. We raken niet weg van al die klinieken.

22 juni was de verjaardag van Jirka en al blijft voor ons allen op dergelijke dagen die lege plaats pijn doen Jirka beleefde een mooie dag. Klaarblijkelijk mag dit niet in ons gezin want na een mooie dag moet altijd iets fout gaan. Bobby II heeft ’s avonds een hartaanval gekregen en is overleden. Bobby II was bij ons gezin gekomen enkele maanden na de geboorte van Jirka, heeft steeds enorm gezorgd en gewaakt over onze kindjes en was ook voor ons een trouwe kameraad, ja een deel van ons gezin. Hij was ook zowat Jirka haar partner bij alles wat ze in de tuin deed dus kan ik wel stellen dat we hem missen.

Met de zomervakantie zo dicht bij de deur heb ik dan beslist om zo snel mogelijk een vervanger te zoeken voor Bob. Jirka kan dan 2 maanden besteden om hem wat op te voeden, hem te verzorgen en hem zijn thuis te leren kennen. Dus op 26 juni heeft bobby III zijn intrede reeds gedaan. Het is een half langharige duitse herder. +-2 maanden oud en liefde op het eerste zicht tussen hem en Jirka.

Op het moment dat ik deze tekst afwerk ben ik juist terug uit het slaaplabo. Een nachtje slapen (of toch proberen) met veel sensoren aan je lichaam en een tweetal camera’s op je gericht.

Ik heb een beetje kunnen slapen dus ik hoop dat we hier snel resultaat van weten en nog meer hoop ik dat we via deze weg een oplossing vinden voor het slaapprobleem.

In het gezinsdagboek plaats ik een dezer nog wel een fotootje van bob III.

Groeten en geef gerust wat reactie via deze blog, dagboek of mail.

Jan