Augustus 2010

De vakantiemaanden zijn bijna voorbij maar veel heb ik er niet aan gehad.

Ik heb nu bijna een maand dat CPAP machientje (Continuous Positive Airway Pressure ) maar klaarblijkelijk was de hoop die ik hierop stelde toch wat hoog. Het ding doet geen wonderen. De eerste nacht heb ik het toestel zelf moeten afzetten want mijn lichaam panikeerde op de druk in dat masker.

Nog even kort uitleggen wat dat machientje doet. Via het masker word een positieve druk op de luchtwegen (via mond en neus) geplaatst. Simpel uitgedrukt, deze druk houd dan de luchtwegen open. Dus inademen geen probleem want door de druk vliegt dat zo binnen maar uitademen moet je tegen deze druk uitblazen en dat is wel iets moeilijker en dat is niet zo evident in het begin. Niet alleen ben je steeds aan het denken dat je hard moet uitblazen maar ‘s morgen heb je borstpijn van de kracht die je gezet hebt. Na een weekje of twee ben je dit gewend en is je borstkas getraind en, .… ja, af en toe slaap ik meerdere uren.

Het lichaam blijft zeer moe voelen maar de geest klaart wel op, ik krijg terug moed om ertegenaan te gaan.

Nadeel is wel dat met een meer open geest Haneka terug vaker opduikt bij het denken.

Ademen langs de neus gaat echter zeer moeilijk en de huisdokter stuurde me door naar een specialist. Onderzoek van neus-keel want ademen door neus gaat moeilijk en mijn neus piept als ik adem. De geneeskunde staat voor niets in onze moderne tijden want alles is OK met mijn neus en mijn probleem daar weten ze geen antwoord op, de rekening maken konden ze wel.

Ik had gehoopt half Augustus terug aan de slag te kunnen op mijn werk maar de laatste dagen gaat het slapen terug achteruit. Wat een teleurstelling!!

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik begonnen om mij te verplichten om mijn lichaam fysiek meer te belasten ja uit te putten, zodat ik zeker ben dat mijn lichaam niet alleen moe voelt maar ook moe is. Hopelijk help dit bij het inslapen. Het verhaal begint opnieuw zoals vroeger, experimenteel een oplossing zoeken maar nu met CPAP machientje.

Ook voor Kristien en Jirka loopt de vakantie naar zijn einde. Ook voor hen was het een beperkt verlof. Ik ben veel bij hen geweest maar met mijn belabberde toestand konden we niet veel doen. Eens een daguitstapje naar zee en tegen de middag zit de papa dan in zak en as want de krachten zijn op en verder stappen is zeer lastig. Kortom we hebben geprobeerd er het beste van te maken.

Bob 3 was er natuurlijk om Jirka haar dagen te helpen vullen en onze snel groeiende pup zorgt er wel voor dat ze haar handen vol heeft. Hij blijkt een zeer lieve pup te zijn en kent zijn baasjes al zeer goed. Een plezier om hem bij ons te hebben, ja hij is al een echt familielid. (Blijf hem ook volgen op zijn site)

De toestand van Kristien haar Nonkel word steeds minder en de kans op (zelfs gedeeltelijk) herstel lijkt steeds verderaf. Eind van de maand moet ook haar vader onder het mes dus wederom geen rustig eind van de vakantie, weer de nodige zorgen, stress, etc.

Het nieuwe schooljaar staat dus voor de deur en in gedachten ben ik terug steeds aan het denken: “Haneka zou nu naar het 4^e leerjaar trekken, wat zou er moeten gebeuren, wat klaarmaken etc.”

Je denkt meer aan wat niet meer kan, niet meer moet, dan aan het feit dat Jirka aan haar laatste jaar van het lager onderwijs begint.

Groetjes

Jan