December 30-12-2009

De periode na de sint en de gebeurtenissen met de mama van Kristien zorgen terug voor de nodige spanningen maar wat zouden we willen, we slagen er mondjesmaat in om het leven terug op te nemen na het overlijden van ons muisje en dan komt er zoiets bij.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat we wel al eens vrij gespannen rondlopen en moeten balanceren op een slappe koord om ons gezinsleven niet in al te grote problemen te brengen.
Dit is iets dat we beiden weten en voelen , we weten ook dat we elkaar zullen nodig hebben voor alles wat terug op ons afkomt.
Jazeker, wat ons in de onmiddellijke toekomst wacht is zeker niet rooskleurig.
Dus de kerst en Nieuwjaarperiode met al die beste wensen van goede gezondheid en geluk etc. zijn weer eens goedbedoelde maar ooo zo ….. woorden. Ergens zou je willen zeggen van waar hebben de mensen het toch over.
Voor ons is 2010 zeker een jaar waar Kristien moet afscheid nemen van haar moeder, Jirka van haar doopmeter- grootmoeder. Wat is dit ver van gelukkig zijn.

De toestand van Kristien haar mama is zacht uitgedrukt problematisch.
De ziekenhuisopname samen met een 12 tal bestralingen hebben geen verandering gebracht in haar toestand en hebben zeker geen verzachting van de pijn gebracht.
Iedere week zie ik haar vermageren en steeds meer verdwijnt het leven uit haar gelaat.
Na de bestraling is ze overgebracht naar een andere kliniek en in samenspraak met arts heeft ze besloten om niet meer aan chemo te beginnen. (Ik denk ook niet dat ze dat nog aankan)
Zaterdag 26 dan de eerste paniekdag. Vreselijke pijn en verdere verdoving zouden haar in coma kunnen doen belanden. Er is daarna beslist om haar over te brengen naar paliatieve en nu is ze daar op de wachtlijst geplaatst. De toestand is momenteel dat ze de pijnbestrijding uitvoeren op de wankelijke lijn tussen de pijn draagbaar maken en juist niet in coma toestand te belanden.

Dus beste mensen als we wat ongewoon reageren op jullie wensen probeer ons te begrijpen.

Van de andere zijde zou ik zeggen aan iedereen die de blog leest
Goede gezondheid en een prettig 2010.
Wij kennen momenteel de andere zijde van de medaille.
Maar tegen beter weten in enkele zinnetjes uit een liedje van “normaal”.
(achterhoeks dialect)
Achter wolken, schient de zon
Ik wol dat ik dat geleuven kon
Achter wolken, schient de zon
Ik wol dat ik dat geleuven kon

Optimisten die 't wisten, hebt mien dat verteld
Ik vrees dat zie zich vergisten, ik stond der van versteld

Achter wolken, schient de zon
Ik wol da'k die wolken verdrieven kon.

Groetjes
Jan

Oktober – November 2009.

Oktober.
Jirka leert nu Frans en doet dat met veel overtuiging en ook haar wiskunde gaat prima.
Ze is al gewend aan haar nieuwe juf en alles lijkt daar prima te verlopen.
Voor onszelf is het nog steeds hetzelfde liedje. Stapje voor stapje voorruit en dan plots naar aanleiding van soms kleine dingen knal je weer zoveel stappen terug.
Ik kan er maar niet aan wennen dat dit steeds weer gebeurd terwijl je er zelf geen controle op krijgt. Naar de buitenwereld toe hou je je afzijdig, zo van het interesseert me allemaal niet en eigenlijk er is zeer veel dat me niet meer interesseert ook al zou ik dat zelf liever anders hebben.
Ik heb de indruk dat de woede die soms meester van mij word zonder dat er een goede rede voor is toch wat beter onder controle is. En voor de rest lijkt alles weer wat vlotter te lopen. Maar langzaam komen de sombere maanden en de moeilijke dagen.
Allerheiligen, Sint Maarten, mijn verjaardag, Sint Nicolaas, kerst ….
Allemaal dagen waar het gemis steeds nadrukkelijker aanwezig is.

In de week voor Allerheiligen kregen we een telefoontje of Jirka mocht meedoen aan het programma “Man bijt hond”. In het kader van de reportages over de kleine man wilden ze een reportage over een jong persoon voor wie deze dagen een zeer bijzondere betekenis hadden.
Via, via (in het bijzonder de school) waren ze zo bij Jirka terechtgekomen. Voor mij en ook voor Kristien was er geen probleem als Jirka dat wilde doen. Deze was natuurlijk zeer geïnteresseerd en zo stonden diezelfde maandagavond de reporters voor de deur.
Het was de bedoeling dat Jirka haar verhaal vertelde met de camera in haar hand.
Alle gesprekken met Jirka werden gemaakt zonder dat de ouders erbij waren maar ik kon het toch niet laten om eens stiekem te luisteren in de gang en ook al ben ik niet lang blijven luisteren, (dat zou niet eerlijk zijn) schrok ik toch van wat Jirka daar vertelde.
De volgende dag waren de reporters reeds ter plaatse in de late namiddag en ’s avonds heeft Jirka dan mij ook geïnterviewd. Alle interviews van Jirka gebeurden zonder dat de reporters in de kamer waren.
Haar wijsneusopmerkingen als dat ik er meer moet over praten en dergelijk lijken zo bij de psychiater gestolen, zeker en vast met veel waarheid maar het stemt ongelooflijk tot nadenken als die kleine meid met dergelijke opmerkingen komt.
Zoals, de uitdrukking zegt “ze sloeg spijkers met koppen”.
Woensdagnamiddag is er dan nog gefilmd thuis en op het kerkhof en de resultaten waren dan een weekje later te zien in “man bijt hond”.
De vele reacties die we kregen deden veel deugd in deze moeilijke periode maar ook door die reportage zag ik ons Jirka eigenlijk ook eens een beetje van een andere zijde. Zeer eerlijk en niet zo terughoudend om mama en papa niet te kwetsen.
Ik zou hier zeker de jongens van “man bijt hond” willen bedanken voor de mooie reportage maar ook voor wat ze buiten de camera losgemaakt hebben.
Een weekje later was het Sint Maarten maar het magische van die dag is weg. Het is een geladen dag en ook al doet Jirka heel blij ook bij haar zie je de terughoudendheid want ook zij mist deze dagen enorm haar speelkameraad.
En dan terug verder naar mijn verjaardag die ik liever zou vergeten. Zolang ik niet kan genieten van dergelijke dagen hoeven ze voor mij ook niet. Kristien wou een feestje bouwen maar ik wou niet en dus planden we om het rustig te houden.

Helaas, ook dit werd ons niet gegund want op vrijdag 13 november kregen we het bericht dat de moeder van Kristien vergevorderde en vrij ver uitgezaaide kanker heeft. Ze lijdt hevige pijnen en het enige dat nog rest is pijn bestrijding, genezing is uitgesloten. Hoe lang nog is koffiedik kijken. Wederom krijgt mijn gezinnetje een dreun van jewelste, wat hebben we toch in hemelsnaam misdaan om al deze ellende steeds over ons heen te krijgen. Wederom staan we erbij en wederom kunnen we het enkel lijdzaam bekijken en ondergaan, je bent machteloos.

We weten het kan snel gaan maar hopelijk krijgen Kristien en Jirka voldoende tijd om hier toch afscheid te nemen van iemand dierbaar.

Woensdag 25/11/2009 is ze dan opgenomen in het ziekenhuis. Haar pijn was niet meer te harden ondanks alle morfine drankjes en pleisters was de rit naar het ziekenhuis zeker geen pretje. ’s Avonds klonk ze wat beter volgens Kristien. Afwachten. De volgende dagen volgen nog scans etc. en daarna bestraling om zo de pijn te verzachten samen met wat meer uitgebalanceerde pijnverzachters.


Zaterdag 05/12/2009
Weekend van die andere Sint. Ook Sint-Nicolaas is Jirka niet vergeten en ze is dolgelukkig met haar cadeautjes maar zoals steeds is dat gemis er en neemt het de bovenhand.
We zijn ook aan de kerst versiering begonnen maar het gaat niet echt goed. Het is niet mogelijk om je in iets in te leven. Ik slaag er nog steeds niet in om ook maar iets van gevoelens op te wekken voor dergelijke evenementen. Zoals al zo dikwijls gezegd het laat me allemaal zo koud terwijl vroeger de tuin een ware nachtmerrie was voor de ecolo mensen want de tuin stond vol met verlichte rendieren en nu vind ik de moed niet om er enkele te plaatsen. De toestand van Kristien haar moeder is zeker nog niet verbeterd met de opname in de kliniek en de bestralingen, integendeel. Verder afwachten is het enige dat we kunnen.


Groetjes
Jan

HANEKA WE BLIJVEN JE MISSEN

Kijk ook in het fotoalbum

gevoelens vervolg augustus - september

Eind september 2009.
Hieronder mijn gevoelens en gedachtegang van de laatste twee maanden.
Op de blog krijg ik geen reacties maar via, via krijg ik soms wat reactie dus voor hen en zeker voor mezelf blijf ik dit dagboek of moet ik het maandboek noemen verder schrijven en op de blog plaatsen.

Jan.


Augustus 2009.

Weer wat verder en klaarblijkelijk slagen we er wat beter in om elkaar te begrijpen.
Ik (we) proberen onze gevoelens niet weg te drukken maar uit te drukken zonder hierbij boos ja zelfs uit controle te gaan. Dit is niet steeds zo eenvoudig want zoals al eerder geschreven de persoon die ik ben en degene die het denkwerk doet is niet degene die mijn gemoed en lichaam controleert. Ja, ik denk zelf soms ook dat ik rijp ben voor een psychiatrische inrichting. Ik weet dat het niets is om me druk over te maken, ik weet dat het zo niet is bedoeld, ik weet dat het iets onnozel is en toch begint het in mijn lichaam te stomen en kan ik mijzelf niet onder controle houden. Zoals gezegd dit gaat nu wat beter en als ik me nu even afzonder kan ik mijn lichaam terug onder controle krijgen.
Maar steeds blijven we verder zoeken om het gebeurde te kunnen plaatsen, het een plaatsje geven in mijn leven zodat ik verder kan met mijn leven zowel voor Kristien als voor Jirka.
Enkel weken terug overleed op nog veel te jonge leeftijd de grootmoeder van Oona het hartsvriendinnetje van Haneka. Dit was natuurlijk voor die familie een grote slag en ben ik gaan nadenken filosoferen hoe ik het misschien kan vergelijken met het overlijden van mijn eigen vader (op enkel dagen verschil 1 jaar voor onze kleine muis) en hoe snel je dan terug je leven weer oppakt en waarom dat nu onmogelijk is.
Ik probeer het te zien alsof de personen, de mensen, de gebeurtenissen in een mensenleven eigenlijk een lange gang is vol dozen waar al deze dingen in opgeborgen zijn.
Vooraan staan de dozen zonder deksel van u gezinsleden met daarachter de naaste familie en goed vrienden en in de loop van tijd gaan bij sommige hun doos een deksel op door omstandigheden en schuiven deze wat verder in de gang en andere komen dan plots terug naar voor. En wanneer je zelf een gezin begint dan gaan ook de ouders iets verder de gang in en naarmate deze minder je leven gaan bepalen word deze doos ook meer met rust gelaten.
En dan plots komt er zo een melding van zware ziekte of overlijden en dan vliegt plots deze doos terug naar voor en niet alleen het deksel vliegt eraf maar ook de inhoud wordt voor je voeten geworpen. Alle herinneringen, mooie en minder mooie, alles wat je nog wou doen, nog wou zeggen, wat je samen met je gezin nog met hen zou doen, hoe het verder moet zonder dat gesprekje met hen waarvan je misschien niets wou geloven maar die je toch nodig had om terug verder te doen. De eerste dagen ben je opstandig en wil je de doos niet opruimen maar dan ga je herinnering na herinnering terug in die doos steken en na enkel weken, maanden met een strikje vooraan in de gang plaatsen zodat je er nog dikwijls in kunt kijken en naarmate de tijd verstrijkt schuift deze doos terug naar achter en soms komt ze nog wel eens terug als mooie herinneringen worden bovengehaald.
Het plaatje dat ik probeer te maken klopt in mijn redenering volledig (met de nodige nuance)
Maar ik slaag er niet in om dat doosje Haneka te omschrijven, te vinden. Deze doos is als het ware geëxplodeerd ik vind enkel de doos Kristien en Jirka terug (andere dozen zijn ver en vaag) en voor de rest is alles van Haneka verspreid over de hele kamer over mijn gehele denken. Ik vind geen doos om dingen in op te bergen, neen ik kan zelfs geen dingen vastnemen (letterlijk/figuurlijk) die ik zou willen opbergen. Het is overvol en o zo leeg, het is er en het is onbereikbaar, ik zou willen maar ik kan niets vinden, ik zie honderden dingen maar kan niets benoemen.
15/18/2009





September 2009.

Eind augustus zijn we er dan toch in geslaagd om met ons gezinnetje enkele uitstapjes te maken en deze hebben toch wat rust gebracht in ons doen en denken.
Trouwfeest van Myriam (dochter van mijn broer Luc) was voor mij een ramp want inplaats van wat plezier te hebben deed het me veel pijn, ik miste ons muisje en het werd steeds moeilijker en moeilijker om nog maar aanwezig te zijn.
Het schooljaar is begonnen, Kristien staat nu in haar vlinderklas en Jirka is in het vijfde leerjaar gestart maar we misten enorm degene die in het derde leerjaar moest beginnen.
Meer dan honderd kindjes en de enige die je ziet is degene die er niet is. Zoals steeds heb ik me verstopt achter mijn filmcamera en zo de pijn verbeten en hopelijk een herinnering voor Jirka gemaakt.
Af en toe proberen mensen me goede raad te geven en dan komen zaken zoals mediteren, yoga, sauna’s etc. aan de orde. Ik denk dan wel na over deze dingen maar mediteren met een hoofd waar je geen orde kunt in scheppen is vrij moeilijk en eigenlijk ben ik nog steeds het liefst alleen in mijn gezinnetje. Maar bij het bekijken en bedenken van alle goede raad was ik terechtgekomen bij de infraroodcabine. Een beetje zweten zoals in een sauna maar zonder dat je in die stoom moet zitten en die stoom moet inademen en ook de reclame sprak veel over de inwerking op de spieren (ik ga momenteel om de veertien dagen naar de kine en de acupunctuur en dat is nodig want na veertien dagen zit ik volledig geblokkeerd in mijn spieren.) en over de relaxerende werking voor zowel geest als spieren.
Na lang aarzelen heb ik dan toch beslist om er eentje aan te schaffen en momenteel ben ik zeer gelukkig met dit besluit. Al na enkele keren in mijn zweetkotje te hebben gezeten voelde ik me totaal anders. Geestelijk blijft het een puinhoop maar ik voel me lichamelijk veel losser, levendiger, dat zware gevoel dat ik had bij iedere beweging is veel minder, ik voel me nog steeds moe maar het voelt anders aan, dit is moe zijn door een gebrek aan rust waar ik voordien mezelf gewoon verder sleurde begin ik nu spontaan wat sneller te stappen, ja zelfs al eens een beetje lopen.
Dit alles begint nu toch ook een beetje in te werken op de geest, de gedachtegang is minder zwaar, minder pessimist maar ondertussen komt het gebeurde ook uit die donkere geest en dat maakt het dan weer moeilijker want opnieuw moet ik op zoek hoe ik hier mee moet omgaan.
Het is nu eind september als ik de tekst van september schrijf en als ik de voorgaande bladzijde lees (augustus) schrik ik zelf wel even van de zware pessimistische toon die daar toch inzit, de gedachte om deze tekst te schrappen kwam dan ook in mij op maar eigenlijk was het dat wat ik toen voelde en dacht en misschien heeft hier ooit iemand iets aan.
Dus eindelijk na 19 maanden heb ik het gevoel dat er iets veranderd is in mijn lichaam, geest. Euforie is er nog niet maar hoop dat ik uit deze donkere leefwereld ooit nog eens zal uitkomen is nu toch een klein beetje aanwezig.

Gevoelens vervolg.

Terug een paar maandjes verder. De verjaardag van onze kleine meid was een zure pil.
We hebben deze dag samen in ons gezinnetje doorgebracht maar het was een zeer stille dag niemand sprak veel en Jirka had in deze periode bijzonder veel verdriet.
Ondanks dat ik er niet veel over sprak (of kon spreken) had het toch terug een enorme weerslag. Ik lag met mezelf terug in een knoop sliep weer niet en leefde terug in die wereld waar niets of niemand je kan raken. Na een veertiental dagen kwam ik het terug wat te boven en via wat pillen heb ik nu toch een manier gevonden om wat te slapen. Door het beter slapen voel ik me nu toch wat minder zombie maar waar ik vroeger in de namiddag als een wezenloos persoon voortbewoog voel ik nu pas hoe moe mijn lichaam is. Men zegt dat dit wel zal verdwijnen naarmate ik meer slaap maar dat ik wel nog wat in te halen heb.
22 Juni was de verjaardag van Jirka en hoewel Jirka zo haar best doet missen we allen op deze dagen toch die kleine meid. Jirka haar feestje met de vriendinnen was een groot succes en ik denk dat ze allen een mooie namiddag hadden maar ik zocht in die groep en tussen al dat kabaal toch naar de stem van onze kleine meid. Even hebben de vriendinnetjes stil gestaan bij het bloemenperkje en het kruisje voor Haneka in de tuin en dit deed ons wel groot plezier.
Zoals alle jaren nam ik een verlofdag op de laatste schooldag zodat ik de kindjes kon opvangen na een onvolledige schooldag. Deze dag was steeds chaos en avontuur om aan eten te geraken etc. En ook nu weer kan ik niet omschrijven hoe je steeds die kleine meid mist bij alles wat je doet.
Is het door het beter slapen of gewoon de evolutie maar nog meer dan vroeger voel ik me alleen op deze wereld. Het enige doel in dit leven is Jirka en voor de rest lijkt niemand nog enige invloed of interesse te hebben in mijn leventje.
Op twee Juli was kristien jarig en ondanks dat we steeds proberen er iets van te maken lopen deze dagen uit op een fiasco, je bent gewoon jezelf niet en ligt het aan mezelf of is er ook hetzelfde probleem bij anderen maar steeds loopt er iets mis zonder dat je eigenlijk iemand de schuld kan geven. Het is steeds goed bedoeld maar (Is het misschien door het dat steeds aanwezige innerlijke verdriet?) het komt verkeerd over. En telkens weer zak je terug in die put met al je zorgen en verdriet en telkens weer lijkt het alsof je alleen bent in deze voor mij momenteel onbegrijpelijke wereld. Je hoofd is leeg (of moet ik zeggen overvol) Je benen voelen alsof je zopas 10 km gelopen hebt en je hebt zin in niets.
Vanaf Augustus wil ik terug proberen om 4/5 te werken en al heb ik er eigenlijk geen zin in toch wil ik proberen om op deze manier terug een beetje meer naar een normaal leven gestuwd te worden. Men heeft me reeds zoveel gezegd “de tijd heelt alle wonden” maar niemand zegt welke en hoeveel tijd. Momenteel voelt het wel aan dat sommige wonden precies wat verbeteren maar tegelijkertijd worden er andere opengescheurd en ondanks dat er evolutie is voel ik o zo weinig beterschap.
Zoals in het begin op de blog geschreven zijn deze teksten voor mij een uitlaatklep om mijn gevoelens en gedachten naar buiten te brengen maar ook het schrijven hiervan is moeilijk want als ik de tekst hierboven nalees dan denk ik ook wat voor zielige tekst ben je nu aan het schrijven en heeft iemand hier boodschap aan. En ja reeds enkele malen heb ik dan zo een tekst in de prullenmand gesmeten. Deze zal ik nog maar eens op de blog zetten misschien heeft er toch iemand iets aan.

Groeten Jan

Haneka,
Reeds voor de tweede keer moeten we uw verjaardag herdenken zonder U.
Weer moeten we proberen deze periode door te komen, maar het gemis blijft zo groot.
Nog steeds kunnen we niet begrijpen waarom dit moest gebeuren.
We proberen om elkaar zoveel mogelijk te steunen maar elke winkel die je voorbijkomt, denk je weer aan de tijd dat je geschenkjes, verrassingen moest gaan zoeken voor onze kleine meid en telkens weer krijg je dan een tik op je hoofd en krijg je tranen in de ogen.
Als ik probeer erover te schrijven lijkt het steeds weer of ik schrijf wat ik al vele malen geschreven heb en eigenlijk is het ook zo want nog steeds staan we even ver, ja we kunnen al eens wat meer onze gedachten verzetten, samen met je zus hebben we een groentetuintje gemaakt en naast uw gedenkplaatsje in de tuin komt een kleine bloemenweide met willekeurig gezaaide bloempjes die kriskras door elkaar zullen bloeien.
We hopen dat dit de vlindertjes zal lokken en zo kunnen we steeds terug aan u blijven denken als het lief fladderende en vrolijk wezentje dat we veel te kort in ons gezinnetje hadden.
Ik zou je zo graag een vrolijke verjaardag wensen maar dat kan niet meer.
Al wat nog rest is even blijven stilstaan, hopelijk samen met vele vrienden en terugdenken aan wat er eens geweest is.

Haneka ik mis je.

Papa.

16-05-2009 verjaardag

Iedere morgen als wij opstaan

ben jij de eerste die wij zien.

Uw glimlach straalt ons tegemoet

maar doet nog toch altijd wat pijn bovendien !

 

Nu uw verjaardag naderbij komt,

en die zullen wij zeker nooit vergeten,

is het weer wat zwaarder rond ons hart,

zoals gij ons hebt gekend, zult gij dat wel weten !

 

 

Maar al kunnen wij hem niet meer te samen vieren

en gij had dat verdorie toch zo graag;

halen wij dan maar lieve herinneringen op,

zo valt het dan niet altijd zo zwaar op ons maag.

 

Maar toch, het blijft voor ons een speciale dag

wel zonder kaartjes, toeters en andere tierlantijnen,

alhoewel jij  achter donkere wolken bent verdwenen,

zult gij steeds in ons hart als een zonnetje schijnen !

 

En het is niet slecht of cynisch bedoeld,

maar waar gij ook bent wensen wij u een fijne dag !

en zullen zeker een glaasje op u toasten,

want wij zijn zeker dat u zegt : zeker doen, dag mag !

 

Mémé en Opa

 

 

 

 

 

 

 

Op 3 April 2009 de laatste schooldag voor het paasverlof, (weer een verlof zonder haar zusje),maakte jirka dit gedichtje.


Een ster aan de hemel.
Maar plots zie ik iets dat daar niet thuis hoort…
Maar het is het mooiste dat er daar is.
Een vlinder van sterren.
Een H van maanstralen.
Een muis van planeten.
‘t is een wonder zowaar.

Haneka we missen je reeds 1 jaar.

1 jaartje verder, de herdenking was hartverwarmend en ondanks dat we erin geslaagd zijn deze herdenking niet loodzwaar en niet te triestig te laten verlopen was het toch terug zwaar om te dragen.
De voorbereidingen verliepen ook niet zo vlot omdat je niet weet wat je moet doen.
Maak je er een rouwfeest van of probeer je er in wat leukere omstandigheden wat van te maken, uiteindelijk volg je je hart en denk je vooral aanons kleine muisje waarvan we zeker zijn dat zij het zo vrolijk mogelijk zou gewild hebben.
Naarmate de vermaledijde 22 februari korter kwam werd alles terug moeilijker en ook het lichaam wilde niet meer mee. Benen en rug deden enorm pijn en de dagen waren veel te lang, in de latere namiddag sleurden we ons verder door de dag. De dag van de herdenking voelde mijn rug alsof ik er elk moment zou door zakken maar de opkomst op het kerkhof gaf dan wel de moed om door te zetten. De mensen die er waren om ons te steunen deed ons veel plezier, jammer dat ik hen niet echt kon bedanken maar de emotie was te groot en ik slaagde er (terug) niet in om een woord uit te brengen. Ik weet dat ik op dergelijke momenten niet bepaald een goede gastheer ben maar weet dat ik geniet van het feit dat we samen zijn, maar de emotie blijft zo groot dat ik bij momenten liever in een klein holletje zou kruipen (niet makkelijk met mijn lichaam).
Het zerkje was ook juist op tijd geplaatst en de reacties waren zeer positief.
Op de website komen er zeker foto’s, ik probeer nog steeds om enkele mooie foto’s te maken in de zon maar de weermaker is een grote spelbreker.
Het concept van het monumentje is zo dat het uitzicht sterk veranderd samen met licht en weersomstandigheden, maar dat zie je dan wel op de foto’s en nog beter als je eens op het kerkhof langsgaat.
De herdenkingen georganiseerd door de school van Haneka (en Jirka) en de school waar Kristien les heeft hebben ook een diepe indruk nagelaten waarvoor we de initiatiefnemers zeker heel dankbaar zijn. De mooie vlinder aan de klas van Juf Annick (Haneka’s lievelingsjuf) heeft ons echt een goed gevoel.
Zoals reeds zo dikwijls geschreven de confrontatie is en blijft hard om te dragen maar het feit dat je weet dat er mensen zijn die dit begrijpen of toch proberen te begrijpen doet veel deugd. Want ook al is het drama reeds een jaar geleden gebeurd het blijft voor ons alsof het pas gebeurd is. Of beter het is nu nog moeilijker om te begrijpen, te verwerken want wat vorig jaar als een groot rotsblok op ons hoofd viel, beleefden we dit in een andere wereld, je was bewust van het drama, je was bezig met enkele belangrijke beslissingen ( in de mate dat er nog iets belangrijk is op dergelijke momenten) maar alles gebeurde zonder dat je bewust op deze aardbol aanwezig was. Nu ben ik meer bewust bezig met het gebeurde en beleef ik alles opnieuw maar iets bewuster. Neen, er zijn nog steeds punten die ergens in het onderbewuste blijven steken en waar er grote zwarte gaten zijn maar eveneens zijn er nu momenten waar de film zich terug afspeelt en waar je verrast word door je eigen herinneringen, bijvoorbeeld mensen die aanwezig waren op belangrijke momenten (het overlijden, de momenten erna, .) waarvan ik me eigenlijk niet bewust was dat ze er waren.
Het heeft wat geduurd voordat ik dit tekstje schreef maar de inspiratie was niet aanwezig, de herdenking, de verjaardag van de begrafenis, zoals gezegd het bewuster herbeleven etc. speelden zo hard in het hoofd dat het plaatsen van al deze gegevens me de rust niet gaven om me te concentreren en een tekstje te maken. De rugpijn en de vermoeidheid (terug niet slapen) verbeterden dit zeker niet en zelfs de massages en acupunctuur bleken deze periode zonder resultaat. De laatste week slaap ik terug wat beter en ook de rugpijn is verminderd, samen met de eerste spaarzame lentezon rapen we de moed samen om er dit jaar toch iets van te maken.
Vrienden en iedereen die dit leest nogmaals bedankt voor de steun tijdens deze moeilijke periode, ik weet ik kan er moeilijk over spreken de emotie blijft te groot maar weet we genieten en zijn dankbaar voor elk klein gebaar dat u naar ons stuurt.

Tekstje van Mama en Papa voor hun muisje (herdenking 2009)

Haneka

Jij maakte je terecht geen zorgen over later.
Toekomst leek voor jou voldoende weggelegd.
Talenten had je alvast voor tien.

Denker,................. Dromer,........................ Doener

Lezer,.................... Beginnend schrijver,... Grote babbelaar

Mensenkenner,.... Hartendief,................... Levensgenieter

Ieders vriend,...... Beste vriendin,............. Beste speelkameraad.

Ons prinsesje,.......Kleine kapoen, ..............Ons muisje

…………............, ............................., ..................……………

Jou ophemelen kost niet veel moeite
Maar jou terug naar hier halen kunnen we helaas niet.

Haneka we missen u.

.

Tekstje dat Jirka uitkoos voor de herdenking van Zus

Het is etenstijd
dus ik eet

maar binnensmonds
grijp jij mij
naar de keel.

Het eten stokt

want ik zie jou plots
weer
zitten
aan de tafel
in ons huis
waar we pas nog samen zaten.
we aten.

Aan de tafel
in ons huis
is voortaan
voor altijd
één stoel bezet.

briefje van nonkel Marc aan Haneka (herdenking 2009)

Haneka,

er ging sinds je afscheid al een jaar voorbij.
Geen prettig jaar, we noemen 2008 een echt pechjaar.
Maar toch zijn een aantal problemen van vroeger er nu geen meer,
omdat we weten dat er erger bestaat.


Dikwijls deden we iets met jou in gedachten:

-Op de Gentse Feesten zat er toch wel altijd een nummertje in dat Haneka leuk had gevonden.

-De piccolo die op 21 juli voor de koninklijke loge speelde, speelde eigenlijk voor ons prinsesje en slechts een beetje voor die anderen.

-Op elke omloop dachten we aan jou.

-Regelmatig stond de eenwieler op het kerkhof.

-Het soja-beertje in de auto is vervangen door de Haneka-muis
Overal zien we muizen en muisjes, je lievelingsdier.

-We hoorden “Ruldoph the red nosed reindeer” spelen op het kerkhof door een fluitist wiens lippen aan zijn fluit vroren van de kou en een gitariste met blauwe vingers.

-Achter in het gerepareerde kot zag Tante Tineke een muis.
Laat de muis maar wonen denk ik.

-En dat heel kleine vogeltje dat de laatste dagen in de bloembakken op de koer komt zitten, wie heeft dat naar hier gestuurd denk je.

Jij zal voor altijd een deel van ons leven zijn, even stilstaan en nadenken, daarna verder doen maar zonder je ooit te vergeten.

An, Wim, Marc Tineke



Herdenking Haneka 22-02-2009

22-2-2009 Herdenkingsbrief van Haneka via Medium Opa

Briefje van Haneka (boven) aan jullie allen daar beneden

Wat ben ik blij dat u allemaal gekomen bent,
maar helaas moet u recht staan en kan ik hier geen stoelen zetten,
maar nu ga ik u allemaal iets vertellen
dus gij moet eens goed luisteren en eventjes opletten !

Toen ik verleden jaar hier boven aankwam
maakte ik veel lawaai en ook maakte ik van mijn oren
en vroeg : wat kom ik hier al feitelijk doen
ik ben nog maar een paar jaar geleden geboren!

Ik wou persé bij jullie allemaal terug
want zag jullie tranen en al dat intens verdriet,
maar wat ik ook probeerde met mijn pleidooien
het hielp hier helaas allemaal niet.

Maar ik ben een Verleysen-Bockstaele en laat mij zo rap niet
doen
ik vroeg daar het hoogste gerechtshof aan,
en sprak , als het toch onveranderbaar is,
dan eis ik hier boven van u een mooi bestaan!

Men vroeg : Wat kon je daar beneden dan wel zo goed
met wat kon je daar de mensen bekoren ?
wel zei ik zeer kalm en gans bedaard,
maar riep dan toch : ik zal het u eens goed laten horen !

Ik kon moppen vertellen zoals de besten
was altijd vrolijk en sprong hoog op mijn trampolien
en zus Jirka vond dat ook erg schitterend
en maakte er een mooi filmpje van bovendien.

Ik kon al fietsen en ook goed motocrossen
en papa maakte in de tuin voor ons een mooi racebaan;
en binnenhuis kon ik fantaseren als de beste
en kwam in mijn dromen als een mooi prinsesje daar vandaan.

Ik kon al goed rekenen en krullenletters schrijven
want u gelooft het niet, ik ging graag naar school
en moest ik de kans hebben gekregen
speelde ik later als Anneke misschien gitaar of deuntjes op mijn viool

Dus zei ik : ge hebt mij daar een ferme toer gelapt
en luister goed, want nu het komt er op aan.
Ik eis van u hierboven
een enorm grote lange, lange crossbaan !

Ook mijn garde-robe moogt gij aanpassen
moet er een zijn voor een prinsesje, met zijde en met gouden draad
zodat mijn familie en vrienden als ze later hier aankomen
direct hun ogen verblinden en zullen zien waar hun Haneka staat.

Ik wil ook dan wel gouden vlindervleugels
zodat ik snel kan vliegen en alle bekenden beneden kan gade slaan
dan zie ik wat ze doen en wat ze laten
en zal dan zeker nooit en nooit uit hun gedachten gaan!

Zo is het dan ook gebeurd en alzo geschiedde
want zij hadden daar en ik ook geen andere keus.
Nu cross ik op die baan en vlieg ik als een vlinder in het rond
en 't is niet gelogen, 't is de waarheid, heus !

Dus gij die daar allemaal hier stillekens staat
zie naar boven en kijk hoe ik cross en vlieg
maar het liefst was ik nog bij jullie daar beneden
bij u allen en bij mijn Jirka, Papa en Mama lief

Kusje van Haneka

1 jaar later

Haneka,

1 Jaar is voorbij sinds jij deze wereld verliet.
Het lijkt gisteren en elke dag missen we je nog meer en meer.
Men zegt dat de tijd de wonden heelt maar elke keer dat we met een bepaalde gebeurtenis (verjaardag, kerst, nieuwjaar, pasen , sint en noem maar op) te maken krijgen wordt deze wonde verder opengerokken en telkens worden we met de neus op de feiten gedrukt.
Dit went niet, dit blijft pijn doen en wat vorig jaar gebeurde storte ons in een KO en alles beleefden we in een roes waarin we zelfs onzelf niet herkenden.
Nu een jaar later speelt die film zich terug af, weer blijken we het moeilijk te hebben om dit bewust mee te maken en de delen die we bewuster zijn doen veel meer pijn.
Ook zijn er veel zwarte gaten in de herinnering van wat gebeurde vorig jaar en langzaam komen deze terug, telkens weer wordt de wonde verder opengetrokken.
Zal dit ooit stoppen?

Waarom deze blog ?

Om alle gedachten die in ons opkomen op te schrijven. Sommigen schrijven een boek en misschien komt er uit deze blog ooit wel zoiets. We zien wel .. in nagedachtenis van Haneka.



Wie is Haneka ? Ik schrijf niet was want ze leeft voort in de gedachten van allen die nog steeds aan haar denken. Bekijk even de website http://www.haneka.be/ en je krijgt een idee. Altijd vrolijk en speels zoals een zesjarige moet zijn. Hopelijk schrijven enkele/vele mensen iets over haar. Hoe ze zich haar herinneren en de vele gedachten aan haar.